Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 303]

Sonnet bij 't lezen van een boek

De blind gedoemden van mijn goede cellen,
van voet die treedt tot hand die dienend grijpt,
en al wat stuwt en dat mijn hart doet wellen,
waardoor het hoofd hetgeen het leest begrijpt, -

gedenk ik soms en dank ik als gezellen
zonder wier hulp de vreemde reis niet rijpt
van woord tot oog naar het volstrekt vertellen,
waar Geest de ruwe diamanten slijpt.

Mijn ganse huid wil ik intiem bewonen
zoals ik steeds in volle naaktheid paar
en louter naaktheid eis en krijg van haar

die niet alleen zichzelve mag belonen,
als zij haar wimpers luikt en loom vergeet
dat ik de bron van onze wellust heet.