Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 302]

Sonnet op de ziel van 't woord

Onder de spanten van het woord woont ziel,
zelf opgezet tot woord door rijke kelen,
in zoveel klankenschotten te verdelen
en waar lading van een droom in viel.

De dichter staat niet op de brug bij 't wiel,
hij is een minder schepeling als velen,
tot monstering en varen hem vervelen,
hij wieren plukken gaat van roer en kiel.

Dan, uit het groene kamsel der sirenen
ruist op en zoekt een warmer woonst in hem
een onderzeese en onderzielse stem

uit gronden nimmer door de geest beschenen.
Uren, nadien, gebroken maar voldaan,
heeft hij één woord soms van zijn roest ontdaan.