Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 301]

Eens

Van veel gedichten die de hand wil schrijven
bewaart het hart het rijpste rijm,
er moeten vruchten aan de wijnstok blijven
tot winning van een nieuw geheim.

Doorwinterd bij de schijn van binnenvuren
en vrieslucht op de horizont,
ontsmet het bloed zich van zijn avonturen,
zuivert het woord zich in de mond.

Wij moeten wachten tot de zaden stijgen
die mochten zwellen onder 't mos,
eens breekt het hart doorheen zijn hardste zwijgen
en schudt zijn schoonste bloesems los.