Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 288]

Droombestand

Een lied van het tederlijk dwaze
vervult zich bij tussenpozen
en is als een kleine oase
aan de rand van het redeloze.

Men kiest zich tot bondgenoten
onder schaduw van bomenkruinen,
het boek met de zeven sloten,
en verloren tovertuinen.

Het maanlicht zendt afgezanten
die iets van de droom bewaarden:
de laatste der dronken bacchanten
en nimfen die niet meer aarden

in de wereld der stervelingen.
En de nacht, bij het onvermogen
hunner bittre herinneringen,
wordt duister van mededogen.

Wie leeft onder smalle daken
van kleine en grote steden
hoopt soms niet meer te ontwaken
uit dromen van jeugd en verleden.

Want droef zijn de blijde dagen
om de nachten die gaan komen
met de trieste regenvlagen
in de ritselende bomen...

[p. 289]

 

Lichtzinnige wijsjes klinken

 

verdwaasd op uit vogelkelen

 

en dag gaat in nacht verzinken

 

over de vijf werelddelen.

 

 

 

Verdwaasd en bijeengedreven

 

in droom en voorgoed verloren

 

zien wij huiverend alles begeven

 

in de chaos die wordt geboren.

 

 

 

Maar toch, als een kleine oase

 

aan de rand van het redeloze

 

klinkt een lied van het tederlijk dwaze

 

eenmaal zacht nog, bij tussenpozen.

 

 

 

LIANE BRUYLANTS.