Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 286]

Het rijk der schimmen

Voor J. Kuypers

Een lied dat men niet kan zingen,
een stem die men niet kan horen
en meer verbijstrende dingen
worden in dromen geboren.

De maan stond achter de bomen,
en de nacht ging schuil in de blâren,
ik dacht aan de dag die moest komen
en enkel het duister zou klaren.

Nevel kwam langzaam opzetten,
en schimmen gingen zich vormen:
de nacht schept andere wetten
en ook de droom kiest zijn normen.

Zo werden maanhelle ramen
spiegels van onaardse tover
waar heden en toekomst samen
vloeiden in droomgebied over.

Ik zag hoe als bondgenoten,
van een blind, heilloos verleden,
droomsteden werden omsloten
door een netwerk van tederheden.

Veranderd, was alles gebleven:
de zeven hangende tuinen
en het duizendjarige leven
ruisten zacht in de bomenkruinen.

[p. 287]

 

Een hart in zichzelf verloren,

 

een spiegelbeeld in de ruiten

 

zijn gesteld vóór ochtendgloren

 

de kring der herin'ring te sluiten.

 

 

 

Ik weet: niet één kan ontkomen,

 

zelfs niet in de helste nachten

 

aan de verrukking der dromen

 

en de schimmen die hem wachten.

 

 

 

Uit diepe vertederingen,

 

wordt soms kleine vreugde geboren:

 

Een lied dat men niet kan zingen,

 

een stem die men niet kan horen...