Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 283]

Het afscheid

De Y-an vogel en de Y-ang vogel zwemmen,
zijde aan zijde, op den breden stroom van Kin.
De brede Kin-stroom stuwt zijn golvend water
naar 't Noorden en het vlakke land van Tchin.

Wanneer het Y-angwijfje halt houdt bij den oever,
onder 't gebladert' van een rozenboom aldaar,
dan wendt haar reisgezel zich naar denzelfden oever
en wacht, onder een witte lotusbloem, op haar.

Veel liever dan te vluchten zouden bei verkiezen
te sterven, moest een vlucht hen scheiden van elkaar;
want zij wil hem in 't leven niet verliezen
en hij zou treuren moest hij leven zonder haar.

Vaarwel! Heer van mijn leven. Geen der stromen
vloeit ooit terug naar zijne bron. Geen roos
kan keren op den struik waar zij is aan ontnomen.
Geluk is breekbaar, is van glas en broos.

De planten en de bloemen zijn niet ongevoelig.
Wat is het lot dier planten wier natuur het is
bescherming, steun en zekerheid te zoeken
zoals een klimplant doet - bij wat veel sterker is?

De ene leeft en sterft ter plaats waar zij ontkiemde
en wortel schoot en bloeide tot een schone plant.
De andere komt om zodra van haar bescherming
onttrok haar een meedogenloze hand.

[p. 284]

 

O! De natuur is goedertieren voor de bloemen,

 

voor planten, vogels, soms ook voor een kind.

 

Maar d'ene mens zou d'andere verdoemen.

 

Wreed is een man de vrouw die hij niet meer bemint

 

 

 

Vaarwel! Heer van mijn leven. Geen der stromen

 

vloeit ooit terug naar zijne bron. Geen roos

 

kan keren op den struik waar zij is aan ontnomen.

 

Geluk is breekbaar, is van glas en broos.

 

 

 

Als een herinnering aan mij wil ik u geven

 

de jaden zwaluw die den dag van onzen trouw

 

ik in mijn haar droeg. Wil toch iedren avond vegen

 

het stof van hare veertjes, met uw zijden mouw.

 

 

 

Rol nooit het matje op waarop wij lagen

 

toen gij den eersten keer mij hebt gekust.

 

Laat maar de spinnen er hun webben over maken.

 

En neem er af en toe eens uwe middagrust.

 

 

 

Sta toe, mijn Heer, dat ik u eveneens durf vragen

 

bij u te houden het blok marmer waarop ik

 

het hoofd steeds neerlei om naast u te slapen.

 

Het schenk' u dromen over ons verleden. Ik...

 

 

 

Vaarwel! Heer van mijn leven. Geen der stromen

 

vloeit ooit terug naar zijne bron. Geen roos

 

kan keren op den struik waar zij is aan ontnomen.

 

Geluk is breekbaar, is van glas en broos.

 

 

 

In uwen goud-beslagen koffer heb 'k vergeten

 

mijn manteltje van witte pluimen. Leg het nooit

 

op andere schouders dan de uwe. Nauw gemeten

 

werd rond mijn frelen leest dit fijn kleinood.

 

 

 

En mijnen zilvren spiegel - in den welken

 

mijn hart zich vaak weerkaatste, als een bouw

 

diep in het meer - haal hem te voorschijn telkens

 

gij kennen leert het hart van uwe nieuwe vrouw.

 

 

[p. 285]

 

Vaarwel! Heer van mijn leven. Geen der stromen

 

vloeit ooit terug naar zijne bron. Geen roos

 

kan keren op den struik waar zij is aan ontnomen.

 

Geluk is breekbaar, is van glas en broos.

 

 

 

J.L. DE BELDER.