Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 267]

Ballade van de clown

Hij liet zich, clown, zijn leven lang
Van 't hoogste van een ladder vallen;
Hij beefde soms, doch lachte, wrang
En viel en hoorde kreten schallen.
Zijn wit gelaat vroeg luid: ‘en dan?’
Zijn stem hing vol verwonderingen
Dat men zo strafloos vallen kan
Doorheen 's mensen bewonderingen.

Paladium is niet groot als zaal,
Maar kunstenmakers zijn er helden.
Te Londen trof hem koel onthaal.
Verzade lieden juichen zelden.
Hij klom veel hoger dan voorheen,
Hij viel veel harder dan was wenslijk,
Geen spier, geen traan, als hij verdween
Van 't wijd toneel, aan hem, was menslijk.

In Medrano was 't hel verlicht,
Trapezen hingen: hoge vlechten
Van glimmend staal, waar men verricht
Zijn werk en met de dood kan vechten.
Hij vond Parijs een schone stad,
Daar ging een lief van hem verloren,
Hij klom in 't blinkend stalen rad,
Viel op de handen, hard om horen.

In Wintergarten ging het dom,
De ladder rees boven de hoofden.

[p. 268]

 

Hij floot een lied terwijl hij klom,

 

De trommel rolde en dan verdoofde.

 

Hij zag een nachtmot rond het licht

 

En dacht: ‘die zal zich daar verbranden’.

 

Hij sprong en als een log gewicht

 

Viel hij verkeerd, brak voet en handen.

 

 

 

...Die misstap, plots die diepe rust,

 

Die zware benen, hangende armen...

 

‘Waar had hij 't laatst een mond gekust?’

 

't Gejuich schrok als een ver erbarmen.

 

Hij klom de sterren achterna

 

In hemelse trapeze' en ruiten;

 

Nu hinkt hij nog maar 't leven na,

 

Gelijk een rat wreet aan beschuiten.