Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 207]

Arlekijn

Mijn arlekijnspak trek ik aan,
Om naar die kloosterkerk te gaan,
Die ik alleen weet staan.

Mijn goocheltoeren ga ik spelen
Niet voor zwarten, rooden of gelen
Die goud of eer uitdeelen.

Het oude klooster ligt in puin,
Doch schoon bij marmer en arduin
Bloeit eene lindekruin.

'k Speel zonder net en zonder vreezen,
'k Probeer, 'k hoop beter dan voordezen,
't Hard spel der zielstrapezen.

Het is pro Deo, gansch voor niet.
Ik wensch slechts dat uw oog mij ziet,
Die mij het leven liet.

Let op, ik ben ook kunstenmaker
Ik speel met vuur, en zonder makker
- Zoo viel er menig rakker.

Zie, 'k stijg als knaap eerst naar omhoog
De koorde langs, die slechts voor 't oog
Bestaand, de lucht invloog.

Sterker, menschen, 'k toover stranden
Waar wondre wolkenschepen landen,
Aan dek niets dan droomhanden.

'k Goochel met harten, ook met 't mijn.
Ons werk moet allerhande zijn:
Zoo niet, geen brood, geen wijn.

[p. 208]

 

'k Kon vroeger liefdekransen vlechten,

 

En tranendauw aan rozen hechten,

 

Tranen, wie weet wel echte.

 

 

 

Ik speel het ijdel spel uit sport,

 

Doch kunst, naarmaat men ouder wordt

 

Is lang, en 't leven kort.

 

 

 

Of ben ik 't ijdel spel aan 't spelen

 

Om van de kwaal des tijds te helen,

 

Die 'k ondervind met velen?

 

 

 

Het is niet steeds kermis geweest,

 

En 't regent dikwijls bij een feest;

 

Of 't klauwt, 't getemde beest.

 

 

 

Doch, voor de macht die mij heeft leeren

 

Het harde feit tot droom omkeeren

 

Blijf ik mijn ambacht eeren.

 

 

 

En ziet Hij mij voor wien, gesminkt

 

Ik speel, terwijl mijn lichaam schrinkt,

 

En zelfvertrouwen zinkt?

 

 

 

't Gezicht verslecht, gewrichten kraken,

 

Ik kan nog wel den doodsprong maken,

 

- Doch zoo reflexen staken?

 

 

 

Ik heb mijn roeping liefgehad.

 

Onder de tent, in dorp en stad

 

Werd soms mijn spel gevat.

 

 

 

Doch hier was 't slechts om U te danken

 

U, Opperwezen, die den kranken

 

Kunstenaar spaardet 't manken.

 

 

 

FIRMIN VAN HECKE.