Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 1033]

Ik dacht...

Ik dacht verwoed van ieder brandend vers,
dat in kristallen taal staat als een wijn,
de zon, het land, de rank te moeten zijn,
de zware zomerwinden en de pers.

Eén kreet in mij: voor alles moet ik zelf
de tros, de boer, de oogster en het mes,
het sap zijn in het fust en in de fles,
en eigenaar van een gevuld gewelf.

Nu weet ik zoveel ijdel, dun en schraal;
altijd die kaarsvlam onrust, als ik schreef,
want eerzucht sloeg het fust aan en de zeef
ving slechts de stromen kletterende taal.

En nu ik langzaam langs mijn rekken dwaal
vind ik zo weinig wat echt brandend bleef.