Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 710]

V 2

Ik stond voor een huis dat in puin lag
en een man zei: ‘Dat zal je gebeuren’.
De blik waarmee hij me bezag
deed me eensklaps en hulpeloos kleuren.

Hij had het vaalbleke en grauwe
gelaat van een die veel heeft geleden
en bleef als een automaat sjouwen
in het puin, tussen warhout en stenen.

Ik wist zonder iets hem te vragen,
dat van allen slechts hij was gebleven.
Men had zelfs geen graf moeten graven
voor de doden: de andere zeven.

Ik stond voor een huis dat in puin lag
en een man die alleen was gebleven:
daar was het dat ik voor 't eerste zag
hoe men dood kan zijn en toch leven.

LIANE BRUYLANTS.