Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 711]

Populieren

Mijn dank, omdat gij zoo gevoelig zijt
En om mijn slapen uwe koelte breidt
En bruist, en mij doet denken aan de zee
En mijn gedachte afleidt van eigen wee
En lavend komt uw ruischen als een regen
Op mijn verhitte, moede hoofd gezegen.
Wat zijt gij schoon, met in uw kruin gewemel
Van schaûw en zon op 't blauwe van den hemel!
Hoe geren zie 'k u naar de verten gaan
Lijk reuzen, stoetsgewijze, langs een baan,
Of rijzen overeind, lijk brokken duister,
't Mysterie van den nacht in uw gefluister.
Nooit zijn volkomen rustig uwe blaren
Nog minder dan mijn ziel en dan de baren
Soms ritselend, verkleurend, roert gij zacht
Soms stormt het in uw borst uit alle macht
Alsof een felle passie op kwam steken
En blaren wervlen weg en twijgen breken.
Dan staat gij zwart, en als een oud mensch, naakt
Maar 'k weet dat aan uw hout weer 't groen ontwaakt!

JAN BOSQUET.