Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 670]

Korte kommentaren

Ironie

Ik hoopte - lang gelêen - als kapitein te varen
Naar vreemde landen, door de verste zee;
De goden schikten 't anders: alle jaren
Baad ik mijn voeten, aan de kust, in zee.

Leren

Moeizaam leerde ik 't zwijgend strijden,
Schuw, verbeten, met passie en plicht.
Nog leerde ik niet voor der dagen gezicht,
U, leven, in eenvoud belijden.

Aanziet de mensen

Plots, hulpeloos, in 's levens web gevangen,
Van stof naar dauwdrop worstelend in nood,
Blijven zij met millioenen, eenzaam hangen,
Tot hen verrast de loerende spin, de dood.

La vita breva

Hij werd al oud, wou nog veel warm beminnen,
Zich op het leven diep en lang bezinnen.
Toen hem de Dood, stil als een dief, kwam halen,
Zuchtte hij: ‘'k Dacht dat alles ging beginnen.’

Spreekwoord

‘Eerlijk duurt het langst!’ prijkte er op alle borden
In onze school. Het is een schone spreuk;
Die slechts door 't leven moest volledigd worden:
‘Eerlijk duurt het langst om rijk te worden’.

[p. 671]

Vrijheid

Als kind dwingt ons de school in haar gareel,
Dan springen ons moraal en maatschappij
Als nijdge doggen naar de ontblote keel:
Slechts in ons zelve zijn wij waarlijk vrij.

Opvoeder

Eens droomde ik heldentenor te zijn,
Geliefd door de vrouwen, lievend de wijn;
Nu leer ik geduldig, al mijn dagen,
Schoolknapen zich sober en deftig gedragen.

Geluk

Op twintig heet geluk: 't bezit der wereld,
Op dertig: geld en goed, een vrouw misschien,
Tot eenmaal ons verklaarde blikken zien
De kleine roos, waar nog wat dauw om perelt.

Het doel

Een avond, vóór de muren van de stad
Riep er een man die veel geleden had
Wanhopig-luid: ‘Wat is het doel van 't leven?’
En luide gaf hem de echo antwoord: ‘Leven!’

FRANS DE WILDE.