Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 539]

Handen

Aan Julien Kuypers.

Schuif nu de paarse floersen dicht,
En doe de kandelabers branden,
Van avond mag geen ander licht
Dan vlam van waskaarsen, gericht
Op sybarieten-handen.

Aanschouw uw handen niet in 't licht
Der zonne van de groote daden,
Bedek ook niet uw aangezicht,
De hand die 't eigen leven richt
Moet 't masker vallen laten.

‘Mijn hand, die geen verraad en droeg,
Zal ik niet met het water spoelen
Waarnaar de Roomsche rechter vroeg
- hij die de waarheid van zich sloeg -
Om zijnen pols te koelen.

Is zij een harde roe geweest
Tegen elk onrecht opgeheven?
Was zij aan 't trillen niet, bij 't feest
Der zinnen, langs een vrouwenleest
Toen 't noodsein werd gegeven?

Liet zij de grauwe hand nooit los,
Om de gesmukte hand te drukken?
Speerde zij 't moordend wild in 't bosch?
Liet zij de teugels niet op 't ros
Liever dan op te rukken?

[p. 540]

 

‘Zij heeft mijn naam nedergezet

 

Tegen den wil van dwingelanden,

 

Zij brak, in duur betaald verzet

 

De regels van de onrechtge wet,

 

En kent slechts eigen banden.

 

 

 

Uw hand heeft roekloos goud vergooid.

 

En wie heeft drank des doods gedronken

 

Uit roemers, die, te rood getooid

 

Met rozen, beter weggestrooid,

 

Te vol werden geschonken?

 

 

 

Heeft uwe hand medegebouwd

 

Aan 't huis van vreugde voor geringen?

 

En heeft zij nooit uit lust geklauwd?

 

Is zij met het truweel vertrouwd

 

Of met de gouden ringen?

 

 

 

‘Zij is 't die 't droomland zelf ontgint,

 

Zij snoeide zelf de zielestruiken;

 

Men werkt niet slechts in zon en wind,

 

Hij arbeidt ook, die zangen vindt

 

Door diep in zich te duiken.

 

 

 

't Is 't leven dat de hand bevlekt.

 

Doch zij die wischt de weenende oogen

 

Zij die des naastens naaktheid dekt,

 

Zij, die geen wonden openrekt,

 

Kan bloên, doch niet verdrogen.

 

 

 

‘Zij bouwen ook die baan of brug

 

Van een mensch naar een ander spannen,

 

Ik schoot nooit iemand in den rug.

 

'k Reik u de hand. Druk ze terug.

 

En zwijg.’ De kaarsen tanen.

 

 

 

FIRMIN VAN HECKE.