Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 461]

Het eiland

Wij stevenden, na een lang oponthoud
in luie havens langs de binnenkusten,
waar wij allengs geheel waren vertrouwd
geworden met als slangen slanke lusten,

de volle zee in, 't onbekende toe,
betrouwend op 't gewisse voorbestemde
en ons reeds niet herinnerend meer hoe
ons nog de geur van 't oude land omklemde.

Wij stuurden op de stem der stilten af
door stortzeeën en neerstuikende waatren,
die langs een windhoek om haar seinen gaf,
en luisterden naar dit betoovrend klaatren.

Zo vloden maand en dag - nog nu en dan
bleven wij vastzitten op driftwierbanken -
maar op een morgen dreef van Chanaän
een bloemenvoorhoede langs de scheepsflanken...

Dan eindlijk naderden wij 't eiland
van een lazuren zee omkruifd,
ons krullende fregat traag zeilend,
door zuivre heemlen overhuifd.

Daar vielen, en uit verre duizelruimten,
de sneeuwen van een gouden eeuw
en tuimelden uit de etherschuimen
lichtmeeuwen in het puurste meer.

Wij dronken er uit loutere bokalen
van licht de drank die wekt het scheppend woord...
Slechts wie uit niets het paradijs kan halen
is als een God die nieuwe bronnen boort.

BERT DECORTE.