Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 459]

Ballade als tegenhanger van Franc Gontier

Een dik kanunnik in zacht dons gelegen,
bij 't haardvuur in een rijkbekleed vertrek,
met Sidonietje naast hem neergezegen,
blank, teder, poez'lig-lief in blik en trek,
met dag en nacht likeurtje voor hun bek,
lachend en gekkend, naakt aaneen gepaard,
kussend en kozend... 'k Heb het fijn bestaard
door 't sleutelgat wat zij getwee bedreven:
Dit leerde mij dat, tegen 't leed op aard,
't hoogste geluk is naar je lust te leven.

Had Franc Gontier of zijn lieve Helene
zulk leventje vermoed, vast hadden zij
noch ui noch look, die sterke lucht verlenen,
bij hun korst brood gekauwd, noch kazewei
geslokt, noch boekweitpap, noch gortebrij,
noch hutsepot, noch dingen van dien aard.
Zo zij graag slapen in de rozegaard,
wat is het best? Een bed met stoel erneven?
Wat peinst ge ervan? Is dit 't bedislen waard?
't Hoogste geluk is naar je lust te leven.

Zij leven van roggebrood, gerst en haver
en drinken klaar water 't godganse jaar.
Al 't vogelvolk van hier tot 't land van Babel
speelt het mij met zulk een kost niet klaar,
zelfs niet één dag of één namiddag maar.
Gontier, verdomd, ik gun hem al 't plezier,
hem en Helene, onder den eglantier:

[p. 460]

 

Als hem dat aanstaat, mij is het om 't even.

 

Maar wat de boerestiel ook tooie of sier'

 

't hoogst geluk is naar je lust te leven.

 

 

 

Prins, oordeel en stel allen ons akkoord,

 

'k zeg wat ik meen, laat 't niemand aanstoot geven,

 

'k was maar een kind toen ik 't al heb gehoord:

 

't hoogste geluk is naar je lust te leven.

 

 

 

FRANÇOIS VILLON.

 

(vert. Bert Decorte.)

Franc Gontier en zijn vrouw Hélaine zijn personages uit een dichtwerk van Philippe de Vitri († 1351): Les Ditz de Franc Gontier, waarin het landelijke leven wordt verheerlijkt.