Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 458]

Eiken in de Kempen

Laat mijne hand uw harde bast betasten
gij zwarte elken in dit nachtelijk woud -
en zegen met de wijsheid van uw jarenlange lasten
dit hart dat nog van u en van de mensen houdt.

Laat mijne zachte hand de kantigheid benaderen
van uwe ruwheid - want ik weet het goed:
gij hebt een levend lijf met zenuwen en aderen
en de terugkeer telkens van het bronstig bloed.

Laat mijne handen aan uw huid zich wonden
al zoekend naar de zoetheid van uw zachte ziel -
gij hebt uw grote kracht met deze grond verbonden
maar in u klopt het leven fijnbezenuwd en subtiel.

Ik voel in u de weke kernen leven
die vaste basis zijn van uw harmonische geheel -
wil mij van uw gesteltenis datgene medegeven
dat mij kan worden tot opbouwend levensdeel.

Dan zal ik iedre nacht dit irreële uur herdenken
waarin ik naast uw grootheid nietig scheen -
waarin wij toch iets aan elkander mochten schenken
en ook iets met mekaar hadden gemeen.

Laat mijne hand uw zachte ruwheid voelen
- o paradox! - maar weet er één de zin
van deze nachtlijkheid, de pure en de zwoele,
die van een geestgesteldheid is het einde of begin?

EUGENIE BOEYE.