Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 457]

Het bezinnen

Weer lig ik heel alleen. De deur staat op een kier
En 'k luister naar de doffe treden, buiten.
Ik ben het beu te turen door de ruiten
En op de muur met zijn glazuren sier.

Mij wordt het doodgewoon: de zachte zwier
Der zusters en de kwinkslag der kornuiten.
Wie kan gerust zijn ganse hart ontsluiten
In dompe geur van kamfer en van vlier?

En dat beproefd geduld, die regelmaat,
Waaraan geen droom, hoe troebel ook, weerstaat,
Waarmee de dagen einden en beginnen.
En dat bestendig, hopeloos bezinnen
Over mijn hart dat steeds maar zwakker slaat
En alle dingen die 'k nog moest beminnen.

PAUL ROGGHE.