Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 378]

Lied van deze tijd

Mitrailletten, geweren en kanonnen,
vrouwenharten van brons, mannen van staal,
het onkruid woekert in de klaarste bronnen,
de kopers verdringen de nachtegaal.

Want het woord heeft zijn hoogste doel verloren,
en het wankelt voor de vuist die zich balt,
elke seconde wordt een eed gezworen
en vergeten, de teerste gorgel schàlt.

De geest wordt gesplitst in duizend atomen,
het leven is een gebroken getal,
en de dichters ontvluchten d'eigen dromen,
want elk uur is een onstuitbare val.

Raketten beuken blauwe luchten open,
bloemen verwelken, bomen groeien schuin;
de grote mensen schenden, scheuren, slopen,
vergeefs zoeken de kinderen een tuin.

Vagevuur zonder hemel, hel van zorgen,
ogen zonder hoop, velden zonder graan;
de feestgewaden werden weggeborgen
in de diepste hoeken van dit bestaan...

MARCEL COOLE.