Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

(1947-1948)– [tijdschrift] Nieuw Vlaams Tijdschrift– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd



[pagina 1137]
Zeventien fabels J'en sais beaucoup de par le monde A qui ceci conviendrait bien De loin c'est quelque chose et de prés ce n'est rien. Jean de la Fontaine
Inleiding Men zegt - men zegt zoveel - Dat elk zijn deel Moet krijgen van de fabel En dat de parabel Van de Verloren Zoon Een zorg is en een hoon Voor hen Waarbij ik zelf ook ben Maai neen zo'n vaart zal het niet lopen Er blijft van 't lot nog veel te hopen En van de stille pijnen Zoals men zegt - men zegt zoveel - Dat ieder krijgt zijn deel Leert ons zo'n Jan van de Fonteyne
De vos en de raaf De witte raven zijn gevonden Hoera voor de witte raven Alle princiepen zijn gewond en Gestorven en begraven
[pagina 1138]
Maar sprak de vos ik ben alleen In d'eenzaamheid van Sint-Allena Alleen is uw zang geen zwanezang En mijn gang geen pauwegang Och zei de vogel ik ben niet dwaas Wil jij het aas Ziehier mijn kaas
De wolf en het schaap De nacht is binnen Grendel de deur van uw zinnen Grendel uw leed grendel uw lust En weze gans uw wezen rust En eenmaal dan op slot de nacht Op slot uw zinnen Schuilt dan het schaap in een wolvenvacht Wat zal de wolf beginnen En is dan gans uw geweten rein De nacht ach van Heer Halewijn En schraal van maneschijn Beproeft godlof opaal te zijn
De haas en de schildpad Over het zand van de landweg Schiet plots een haas - Hij liet zijn sporen na helaas Let wel het was een zandweg - Een witte haas als een licht voorbij Ei denkt de schildpad ei Ik die geen pad ben met een schild Want ik heb geen venijn Ik heb mijn lot óók niet gewild Ik word niet over 't paard getild
[pagina 1139]
Ik heb mijn sporen niet te vrezen Want ik heb geen venijn Wel staat geschreven en te lezen Wat kan ik arme schildpad wezen Dan wat ik niet kan zijn Want ik heb geen venijn
De vos en de ganzen Als de vlammen heet zijn En de tranen zout Als de lusten leed zijn En de vlammen koud Als de tranen zoet zijn En de vlammen goed zijn En de lusten oud Als je hart het mocht believen Dat de vos de passie preekt En het brood der liefde breekt Hoed je ganzen dan melieve Want de liefde lieveling Heeft als elk verloren ding Dan gedaan Wat de ganzen niet verstaan
De leeuw en de muis De muizen huizen in de kaas De leeuwen geeuwen van honger Wie wordt niet ouder wie niet jonger En wie niet dwaas Wij muizen niet wij leeuwen niet Wij huizen en wij leven niet In uren en in eeuwen niet En niet in schijn Noch in herinnering
[pagina 1140]
Zou dat de liefde lieveling Zou dat de liefde zijn
De kikvors die een os wou zijn De wei ligt aan de zoom van 't bos De hoeve staat in de wei Hier leggen de vogels eer purperen ei In 't gele mos Ik wenste dat 't mos nu purper was En groen het ei als gras En het gras nu blauw werd als de lucht En de lucht één stil gerucht Als ik nu nog het bos kon zijn En jouw haar van mos kon zijn Dan was de liefde lieveling Als ieder ander ding Een kikvors die een os wou zijn
De kip die gouden eieren legt Dat het vuur van het koren Niet laait En het haantje van de toren Niet kraait Maar dat de kraaien krassen van plezier Is erg voor de blinde passagier Op 't schip van zijn verlatenheid Daaraan helaas weet geen verwatenheid En geen van ons nocht 't haantje van de toren Zich wijs te storen Want de moraal Van dit verhaal Is dat de klokken beieren Zoals men zegt Voor de kip die gouden eieren legt

[pagina 1141]
De hond en de wolf Twee honden vochten om een been - Eenieder kent de historie - De derde hond kloeg steen en been Zijn sluwheid bracht hem geen victorie Omdat het been droog als een steen was En toen hij dan de wolf ontmoette Die hem voorbijging zonder groeten Toen riep de hond - als hij alleen was - Dat is de duivel of zijn moer Hoe-hoe de vrijheid is een hoer
De os en de ezel Een wezel Van een os En een vos Van een ezel Streden om voorrang bij de Heer Beiden toch hadden Hem weleer Met hun adem van de dood gered De Heer viel op zijn gat van pret En lachte mijn goede vrienden Waar iedere band ons kan verbinden Ben Ik in u ben Ik door u Laat anderen spreken van de hemel Van 't oog der naald en van een kemel Komt binnen hier is plaats voor u Hij die de mensen niet belet Elkander te verslinden Heeft voor de dieren geen belet Die zoeken wat ze vinden.
De krekel en de mier De zon glijdt naar de horizon Naar alle verten glijden zonnen
[pagina 1142]
't Verlangen is nog maar begonnen Als reeds een ander spleen begon 't Verlangen naar een verre zon Naar alle verre horizonnen Meer dan een stichtelijke parabel En beter dan wat goede sier Is deze fabel Van de krekel en de mier
De hond en zijn meester Wij zijn nu oud En niet gesneden uit het hout Waar God en het dier van zijn gesneden Ach zulk gebed werd nooit gebeden Kom hier terstond Zo sprak de meester tot zijn hond Ben jij van zulk een hout gesneden Neem dan die zweepslag voor de spot Van God
De wolf en het lam De wolven huilen in 't bos Een aantal zielen is in nood Wij zijn van alle vrees nu los En los van leven en dood En zo kon het gebeuren Een ziel die zwierf rondom de kom Van ons verloren heiligdom Heeft zich onstoffelijk zien verscheuren En zo is het gebeurd Wij konden het allen weten
[pagina 1143]
- De ziel is reddeloos toch verscheurd - Dat het lam de wolf heeft opgevreten
De blinde en de lamme De blinde schoof door 't blinde huis En tastte naar de vledermuis Die voor zijn ogen hing Hij gleed langs de gladde muizenhuid En voelde hoe met glad geluid De vlerken innig trilden En tot de lamme sprak hij dan Wij arme stervelingen De vledermuis doet wat zij kan En wij laat ons van man tot man Van huis tot huis Wij rijke stervelingen De lof der vledermuis Bezingen
De berg en de muis Zo is het lied van de muis en de berg Van de berg die muizen baarde Of als je wilt van de reus en de dwerg De geschiedenis der aarde Of als je wilt die andere pret Die van 't geloof dat bergen verzet En als dit lied niet wrordt gezongen Olee ola Dan wordt de liefde met Gods gena En geld bedongen Dan wordt dit lied nog een parabel Van God op aard' Of als je wilt de fabel Van de muis die bergen baart

[pagina 1144]
De uil en de arend Toen d'arend ongeweten Zoals men weet En tot zijn leed Het jong had opgevreten Van zijn vriend die maar een uil was Toen sprak de uil Ik ben een zuil Van wijsheid - Bedoeld is grijsheid - Dies was het dat mijn jong zo vuil was Ik heb zijn eigen kuil Gegraven Maar ook wie denkt aan d' avond Van 't avondland Die ongehavend In een haven landt Wordt vuil begraven
De storm en de eik Buig zei de storm neen zei de eik Je hebt gelijk Zei de tornado Ik mag wel een desperado Meer dan een likker van je weet wel Maar ik mag ook het leed wel Van hem die barsten moet Ja zei de eik 't zou helemaal niks zijn Als de heren die zo dik zijn Met hun hoge hoed Die zwart ziet van mijn bloed Daarbij niet moesten vlaggen Nee zei de storm 't most nie magge. GASTON BURSSENS.

Vorige Volgende

Zeventien fabels

Inleiding

De vos en de raaf

De wolf en het schaap

De haas en de schildpad

De vos en de ganzen

De leeuw en de muis

De kikvors die een os wou zijn

De kip die gouden eieren legt

De hond en de wolf

De os en de ezel

De krekel en de mier

De hond en zijn meester

De wolf en het lam

De blinde en de lamme

De berg en de muis

De uil en de arend

De storm en de eik

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs