Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 919]

Halewijn zingt

Prinses, ons liefdelied had nog geen mens gezongen,
het was voor ons alleen. Nu scheiden wij, 't moet zo zijn
als in oude sproken die middeleeuwse dichters zongen.
Melieve, laat dit gedicht verbloeien om mijn pijn
omdat ge kwelend van mijn luit zijt weggesprongen.

Melieve, nachtegale, vaarwel, het moet zo zijn
omdat ons een ander angstig lot is bedongen.
Ik ken niet het leven, de dood, het grote geheim
waarom ge kwelend van mijn luit zijt weggesprongen

in het donker woud van de herten en de hinden.
Melieve, ons liefdelied heeft nog geen mens gehoord
en reeds weet 't dat w'elkaar nooit zullen wedervinden
en dat mijn hart met bevende pijlen is doorboord

als Heer Sint Sebastiaan op een wiel gebonden.
Melieve, vaarwel dan en laat Uw dichter dwalen
langs de wegen, slapen met de schurftige honden
en aan de achterdochtige mensen verhalen

het liefdelied, ons liefdelied, Prinses, gazelle.
Maar éénmaal zal de hevige haat toch groter zijn
dan diepte van De Corte, liefde van Gezelle
en zal 'k U vervloeken omdat gij mij, Halewijn,
verlaten hebt en van mijn luit zijt weggesprongen.

G'ontsnapte aan mijn handen: deze sluwe slangen,
ge vloodt voor mijnen mond: deze giftig rode vrucht.

[p. 920]

 

Lieve, o nachtegale, in 't zand Uwer wangen

 

zou ik mijn schitterende namen schrijven, verrukt

 

 

 

over de kunst van mijn tanden: deze stiften,

 

oeroud als Egypte, Byzantië, 't verre Japan,

 

oeroud als de haat, de zoete liefde, de driften,

 

als het zuivere gebed dat ik niet bidden kan.

 

 

 

Vaarwel, o neen, geen was schoner dan gij, Melieve.

 

Ik ben een Halewijn die ziek wordt aan zijn longen

 

en 'k vloek en 'k drink als 'n kwade Querido, Melieve,

 

omdat ge kwelend van mijn luit zijl weggesprongen.

 

 

 

REMI C. VAN DE KERCKHOVE.