Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 882]

Exodus III

O gij zachte vrouw die ik weet te vrezen
als 't angstige dier het laaien van het vuur
dat uit het pulver van het hout gerezen
schuine schaduwen baart op de witte muur

der tent waaronder jonge blanken slapen
met het moeë hoofd op het bruine geweer.
Ik weet, o vrouw, ge zult me lachend rapen
als een vrucht die afgeslagen door het weer

en de wind wacht op plotse beet der dieren.
Ge zult me bijten, 'k zal Uw wonden dragen
in mijn hart, diep in mijn hart en mijn spieren
zullen verlammen wanneer ge blijft vragen

U dromend te beminnen: oneindigheid
bij 't schreeuwen van het angstige dier dat vlucht
voor de ophitsende geur der eeuwigheid
en verschrikt verstijfd blijft staan bij het gerucht

der vlugge vlammen die uit 't hout gerezen
de schaduwen baren op de witte muur.
O gij zachte vrouw die ik weet te vrezen
als 't angstige dier het laaien van het vuur.

Sprong 'k door de vlammen razend van verlangen,
bijt ik dan de ketting van mijn angst, ge lacht
en legt zwijgend op mijn verschroeide wangen
Uw koele handen waarnaar ik heb getracht

[p. 883]

 

als de stroom naar de zee, d'aarde naar regen,

 

zon naar de maan, de sterren naar de dageraad,

 

de mensen naar God en ik naar de zegen

 

van Uw vochtige lippen, wijl alles vergaat:

 

 

 

verzen van Villon, doeken van Permeke.

 

O gij zachte vrouw die ik weet te vrezen

 

omdat ge Uw zwakte aan mij wilt wreken

 

lijk een slang die uit 't natte gras gerezen

 

 

 

het lenige lichaam smijt om hare prooi.

 

Een lang en hard gevecht, zwijgend, verbeten

 

tot één van beiden uitgeput en mooi

 

wint en zuigt 't bloed uit diepe lange beten.

 

 

 

Onoverwinbaar, gij die 'k weet te vrezen

 

als een dorre uil het laaien van de dag

 

die uit 't pulver van d'eeuwigheid gerezen

 

Uw schoonheid roemt bij het snikken van mijn lach.

 

 

 

REMY C. VAN DE KERCKHOVE.