Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 879]

[Gedichten]

Het lied in den nacht

De regen ruischte; wij waren samen
zooals wij 't niet eenmaal waren geweest;
de nacht was donker achter de ramen
en eindeloos droef als eens het eenzame
verborgen leed dat zichzelve vreest.

Tusschen twee windstooten spraken we in,
zacht, alsof we niet aannemen konden,
alsof we vreesden dat dit begin
van teerheids liefsten en diepsten zin
van elke stem zou worden geschonden.

Zoo bleven wij samen en sprakeloos
luisterend naar den wind aan de ramen.
Het was zoo vreemd en zoo mateloos
zooals wij waren, het was zoo broos...
Te broos voor een lied en voor namen.

[p. 880]

Lieflijke ode

Zacht zijn uw schouders, ach hoe
zou ik hun teerheid ontberen,
hoe den lieflijk mij toe-
bedachten, niet te bezweren

toover er ooit van ontgaan?
Mijn hand, in verschuchterd streelen
kan het niet langer bestaan
zich dit geluk te verhelen.

Wonderlijk is dit ervaren
dat nimmer een einde kent:
zachte, vertrouwde gebaren
en schouders, mij toegewend,

hoe zou'k de teerheid ontberen
van uwen glanzenden staat?
Niets, niets kan mij van u keeren
bij avond of dageraad.

[p. 881]

Vuur dat mij brandt...

Vuur dat mij brandt, in ieder bitter uur
dat ik haar missen moet, wat blijft mij over?
Het jaar was teeder van vervulden toover,
helaas, helaas, van al te korten duur...
Vuur dat me brandt, wat blijft me nu nog over?

Nu ik haar missen moet, nu ik moet derven
haar oogen en haar mond en haar vertrouwde stem:
geen smart zoo groot, dan welke ik nu ken,
geen wanhoop grooter dan dit levend sterven
nu ik van haar, van haar gescheiden ben.

Vuur dat mij brandt in ieder bitter uur;
het jaar was teeder van vervulden toover,
we zijn gescheiden en niets blijft me over
dan te gedenken ieder lieflijk uur...

- Vuur dat mij brandt, niets blijft me nu nog over...

FRANS BUYLE.