Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 876]

Immortellen

Zij luistert

Hoe lang ben ik niet aan haar graf geweest,
Zal zij verrast zijn als zij wordt bezocht?
Ook bij haar leven, moederlijk verweesd,
Heeft zij haar zoon wel vaak vergeefs gezocht -

Haar voetstap is diep in mijn hart gebleven.
Mijlenver weg was zij mij toch nabij.
Ik had in haar, zij heeft in mij het leven,
En dat ik hier thans ga, nog is dat zij.

Zij luistert doodstil naar de vogelkoren,
Die vroeger weinig tijd tot luistren had.
Zij oogt ze na, tot zij in 't blauw verloren

Den zoon gaan vragen of hij haar vergat.
En het bezorgde gras vraagt zonder stem
Zich ernstig af, hoe zou het zijn met hem?

In volle zomer

Mijn vader wandelt niet meer in de zon.
Zijn vaste stem heeft voor het laatst geklonken.
De bijen gonzen over het gazon.
Zijn goed gelaat ligt in den grond gezonken.

Klaterende zomer, uit uw klare bron
Heb ik dit jaar dieper dan ooit gedronken,
Maar op het stralendst van den dag bezon
Ik mij op zonnen die reeds lang verblonken

[p. 877]

 

Dwalende door het hoge trotse koren

 

Waden mijn voeten in herinneringen.

 

Vergane stemmen klinken in mijn oren

 

 

 

En zie, de dennen dragen minder ringen,

 

Ik kan mijn vader en mijn moeder horen

 

Sprekende in de jaren die vergingen.

Late wandeling

Nu loop ik met mijn vader langs den stadswal.
Zijn woorden ruisen als de populieren.
De schemering treedt in, voordat de nacht valt.
Donkerend in het weiland staan de dieren.

Hoe lang, hoe lang is de weg
Van leven en van vervreemden
Eer men elkander de woorden zegt
Aan den rand der avondbeemden
Waar eindlijk de ziel in laten gloed
De andere ontmoet.

Onzichtbaar geleide

Van dag tot dag, van dag tot dag

Vermêeren zich de legerscharen,

Het heir met de gezonken vlag

Van alle die eens met mij waren,

De dingen, de herinneringen

Wie ik verkoor, wie ik verloor,

Zij tijgen door de schemeringen

En vragen zwijgend om gehoor.

Van nacht tot nacht, van nacht tot nacht

Betrekken de opstandelingen

Hun onverbiddelijke wacht

En richten zij mijn handelingen.

[p. 878]

 

Ik ben te rijk, het is te veel,

 

Door zooveel heugenis verarmd,

 

Zo bittre overvloed mijn deel

 

Van al wat niemand meer verwarmt.

 

 

 

Van dag tot dag, van nacht tot nacht

 

Komen zij dichter mij omringen.

 

Een zware onzichtbre sneeuw bevracht

 

En waar ik ga, en waar ik sta

 

Zweeft om mij heen de vleugelslag

 

Van raaf en meeuw, van vreugde en schâ,

 

Van alles wat mij heugen mag.

 

 

 

Doch geen van alle kan ik missen

 

Al gaan zij door mij heen als kogels.

 

Ik ben Antonius bij de vissen,

 

Ik ben Franciscus met de vogels.

 

 

 

Van dag tot dag, van nacht tot nacht

 

Vermêert zich de onzichtbre schare,

 

De schemerende schimmenmacht

 

Der dingen die rondom mij waren.

 

 

 

ANTHONIE DONKER.