Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 456]

De laatste romantieker

Mijn broeders zijn verkocht, of durven zich niet toonen,
of spelen met atomen 't huiverige spel;
zij vreezen het cynisme van hun sterke zonen,
en smoren in hun stalen hart het oud appèl.

Men glimlacht om mijn zachten waanzin en de tonen
van mijn fluit; want nóg ben ik geen rinkelende schel
geworden, want nóg kan ik in de sterren wonen
en bekoort mij het ruischen van wind en van wel.

Hoe de wereld en de menschen thans ook vervreemden
van wat schoon en goed is, nóg maakt een kinderhand
mij week, en bezing ik de stille groene beemden
en de boomen van Vlaanderen, mijn vaderland;
nóg blijf ik, laatste van het nest, naar honig boren
in de schamelste bloem, nóg ben ik niet verloren...

MARCEL COOLE.