Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 375]

Nagelaten verzen

I

Ons kan het eeuwig leven niet bekoren,
Wij vragen angstig niet naar ijdlen schijn,
Maar weten dat, uit eeuwig vuur geboren,
Wij toch slechts ijle schittervonken zijn.

Soms klinkt de doodsvrees scherp nog in onz' ooren,
Soms krimpt ons stervensbange hart van pijn,
Dat eenmaal nog verstoven en verloren
Het stuwend bloed, de geest, der leden lijn.

Maar zalig weten wij, dat, als wij sterven,
Vervlogen is dat al, verloren niet,
Dat elk atoom nieuw leven zal verwerven
En ook de geest in nieuwen vorm zich giet.

Al moesten wij het eeuwig leven derven,
Onsterflijk zingt de aard haar scheppingslied!

[p. 376]

II

De hemel leek een glazen kom
Daar tikte een vinger tegen,
En 't was of overal om en op
Verdwaasde klanken stegen.

In 't Westen hing een wolkendom,
Dien zag men niet bewegen,
Maar plotsling scheurde een barst rondom,
Daardor vloot bloedge regen.

Mij docht dat uit het blauw heelal
Dat bloeden kwam gevloten:
Ik wist niet dat de sterrenhal
Zoo'n weedom hield besloten!

Toen zag ik dat in avondgloed
De zonne ging verdwijnen,
Om na den nacht van pijn en bloed
Weer stralend te verschijnen.

En voort ging ik met lichten voet,
Langs roode wolkenlijnen,
Mijn hart was vol van sterken moed,
Al zag ik 't licht verdwijnen.

Ik wist toch dat na nacht van vuur
Een zonne ons zou bevrijden
En helderder van uur tot uur
Haar zaalgen schijn verbreiden.

[p. 377]

III

Hij is gekomen,
Ik zag hem gaan,
Hij keek de boomen
De wolken aan.

Hij is mijn meester,
Mijn nieuwe god,
Als bloemenheester,
Als rozenbot.

Hij is gekomen,
Die 't Al beveelt;
In wilde droomen
Zag ik zijn beeld.

Hém wil ik zingen,
Voor hem mijn lied,
Dat gouden dingen
In klanken giet.

Mijn handen beven,
Mijn polsen slaan;
Voor hem slechts leven!
Voor hem vergaan!

Hij is gekomen,
Vreugd zonder grens:
Ik zag in droomen
Den nieuwen Mensch!

FRANK CRAEYBECKX.

geb. 6-2-'24, † 26-2-'43,

concentratiekamp Mauthausen