Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 172]

[Gedichten]

Coloristiek

Vergeeldheid mat verlept, ivoor vroegoud,
Moest gij het zonlicht zelfs ten voorbeeld wezen,
Een middag lang, van ook'ren schijn doorrouwd?
Geel is zoo zelden vroolijk... Onder 't vruchten lezen

Hebben wij, kleuren ramend, menig stout
Stukje van 't geel bedrog met sap bewezen!
Nochtans is geel slechts de ouderdom vertrouwd,
Geel naar zijn weerzin en geel naar den vleeze.

Ik kus het oud portret van haar die mij
De kleuren leerde uit een kinderboek:
Geel, rood, en blauw, en wit: de vlag des hemels!

Eer zal door 't naaldoog bult na bult des kemels
Dan hàar vergeeldheid ingaan op bezoek
Langs 't zonlicht bij die witte wolkenrij...

[p. 173]

In de catacomben

Ten aanzien van de teekens bij de graven
Spreken de knekels in hun lang geding:
‘Geen Visch, geen Kruis zal ter verbalseming
Van ons bederf ons aan de geest verslaven’

Gezweept tot heidens wisselvallig draven
Murm'len de geesten in hun kort geding:
‘Wij zijn kortstondig als een druppeling,
Vlucht'ger dan wij zal geen de spookurn laven.’

Dreunt daar de eeuw'ge stad de holten vol,
Tot eeuwigheid besommend stervens tol?
‘De Visch werd Heiland, en het Kruis werd goud!’

Bedaagd in achtb're sluimering der aarde
Weten de knekels, die 't geheim bewaarden:
‘Wij duren 't langst, wij worden nimmer oud.’

[p. 174]

Het kind

Harten verflard, reeds heeft de hartenbinder
Zijn eigen teerder weefsel opgezet
En van uw liefde 't looze eind gered,
Opdat de glans in 't raamwerk niet verminder'.

Nog blijft het klein, een aardig vlindernet,
Een kinderhemdje, klein zelf als een vlinder;
Maar eerlang wordt het tot een tijdsverslinder,
Die weeft en weeft, naar eigen levenswet.

Toch, hoe benard, uw draden blijven heel
In 't kind en loopen door zijn leven heen
Zooals de nerven door de jonge bladeren.

Alleen, gij kunt elkaar niet dicht meer naderen,
Want waar het kind zich tot volwass'ne speelt
Wast gij ten dood, en die neemt één voor één.

[p. 175]

Olympische ode

Valt mij de tijd te lang
Wijd ik mijn wapenzang
Kronion's naam zoolang
Hij zich nog schuilhoudt.

'k Drink van zijn nectar niet,
Weiger wat hij mij biedt,
Eer dat zijn blauw verschiet
Boven mijn zuil blauwt.

Goden, ik ben de man
Die gansch niet anders kan
Met al zijn feilen dan
U te lijf gaan.

Schenkt dan de discus vaart,
Regelt uw spel op aard
Naar hen die fel geschaard
Achter de schijf staan!

Machten, bestemt mijn uur,
Dat ik mijn krachten puur
Binnen uit 't offervuur
En uit mijn hooglied!

[p. 176]

 

Toovenaar, roof mij maar,

 

Zend mij uw adelaar,

 

Lok mij in doodsgevaar,

 

Dat u mijn oog ziet!

 

 

 

SIMON VESTDIJK.