Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 169]

Laatste heiden

Toe die eerste los bui oor die blare val
was die vreugde daar, die kinders het mal
in die reën gespeel en diep in hul longe
die klam lug gesnuif of koel op hul tonge
die druppels laat breek; die oues teen bome
het stiller gekyk hoe dampe afstoom
van kors-droë klippe en talmend opstyg
langs die stamme, die blaarlose twyg;
die reën het gekom, die reën
na die roep van korhaan en deur nagte aaneen
die paddas en kriekies.

Maar later toe die druppels deur

die rooi hibiskuskelke en piesangblare skeur,
en uit die watervlies rysmiere twee-twee tou
teen stele gras en aan die hoogste stengels klou,
toe sterk fonteine orals uit die splete borrel,
erdwurms slymrig boontoe kruip, die eerste korrels
hael die wildevy en -dadel saai, die vlerkie breek
sodat die bruinpatrys dit spring-spring langs hom sleep,
bosbokke na mekaar toe draf en bulk en stom
gaan staan in halwe kringe en met rûe krom
teen wrind; die wolke krys en met geel kloue
bome uit die aarde ruk, was elke kind en vrou
en agter al die kalmte elke man bevrees
vir die ongekende toorn van die Watergees.

[p. 170]

 

En hy, die leier van die heidense ras,

 

wat die taaiste en ook die slimste was,

 

het onrustig gepeins: Is dit ons te wagte

 

na al die gevegte, die besittings en nagte

 

van fees en van vrou? Is dit nà die spot

 

tog die ‘uitverkore groepie’ se God

 

wat in slypende wind en verblindende mis

 

ons begeertes met weerlig en hael uitwis

 

en die waters waarna ons so hyg

 

bo die mes se kerf teen die stam laat styg?

 

Is dit nou die wraak van die aardse dinge

 

wat ons jaag met 'n haat na die hemeltinne?

 

 

 

Agter ons in takke van die bome vasgekeer

 

spring die wildekat en apies klaend heen en weer;

 

maar uit bosse voor die waters wat ons volg,

 

maanhaarleeu en kalf, duikerlam en wolf,

 

vinnig voor 'n Herder, één kudde teen die bult,

 

draf ons langs mekaar, wedersyds geduld;

 

wedersyds geduld, leeu en lam, deur die nood één

 

draf ons oor die klippe, draf ons deur die reën,

 

draf ons langs mekaar, Sy kudde aangehits

 

met wit swepe na die hoogste spits.

 

 

 

Maar nou groei die haat om die vinnigste

 

klim in Sy guns na die Rots, die enigste

 

kol wat vannag in genade sal bly;

 

en ek gryp my mes teen die steilte en sny

 

en steek my pad langs die hygende flanke oop

 

dat ek vryer kan trek aan die wortels en loop

 

oor die lys na die Rots; en my kierie die klink

 

teen kneukels en koppe wat een vir een sink

 

terug deur die reën en rol en ingly

 

slap in die waters wat wyer en kwaaier uitsprei

 

waar die voëls moeg en honger in klompe

 

neerstort in die donker of tjulp op drywende stompe.

 

 

 

U stroom groot en grys om die klip

 

en die wêreld bly slegs 'n enkele stip

 

in U roering en kolk - laat vannag het ek

[p. 171]

 

die laaste kriekie met my hand gedek -

 

en nou dat dit rooi oor die waters skyn

 

en 'n walvis spuit soos 'n kleinvis verdwyn

 

ken ek U eers: U is gloed,

 

U is groot, U is groot, 'n malende vloed.

 

Al was ek op aarde U sterkste mens

 

tot die end...

 

 

 

Maar die blink sens

 

van die golwe maai oor die rots

 

en alles bly stroming en grootse geklots

 

van diep branders buite U Ark van Genade...

 

en wat is die mens, en wat is sy dade

 

sonder U? Ek spartel in seë, o God, snik

 

in U branding, sink tot slik.

 

 

 

Toe breek uit nastuiwende wolke hoog

 

en diep in die waters 'n groot reënboog.

 

 

 

D.J. OPPERMAN.