Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 167]

Belijdenis aan moeder

Alreeds is mij zooveel ontzegd gebleven
dat mij misschien voor immer is ontgaan.
Gij weet het niet, want gij hebt niets gegeven,
dat niet geheel was en van waan ontdaan.

Vandaag is alles wat ik nog kan beiden
een snerpend leed, dat mijne handen scheidt
van uwe handen, waar de jaargetijden
geteekend staan in hun verganglijkheid.

Dat leed, ik kan het u niet openbaren,
gij moet alléén verblijd zijn om mijn wederkeer,
hoe dicht gij zijt, ik kan u slechts ontwaren
als in den schemer van het ver weleer.

Maar telkens ik bewust aan u zal denken,
zal voor mijn droom een einder opengaan
op een ver landschap, dat met zijn geschenken
mij heeft gelokt, al ben ik nooit gegaan:

het zachte wuiven van de tamarinden,
den rooden lotus in het licht van den levant,
't verdwijnen van een opgejaagde hinde,
het spoor van een gazelle door het heete zand.

[p. 168]

 

Misschien hoor ik alleen over de daken

 

wat wind en zie des avonds aan het raam

 

twee smalle handen, die mijn handen raken

 

alleen in droom, al ken ik goed hun naam.

 

 

 

Maar wat het weze, gij zult niet bevroeden,

 

dat ik u nader ben dan gij mij ziet

 

en dat mijn oude wonde weer gaat bloeden,

 

mijn oogen wijd en blind zijn van verdriet.

 

 

 

Want nooit zal wat ik nog kan beiden

 

zoo dicht zijn als op dien gewijden stond,

 

zoo dicht, dat ik mij niet meer kan bevrijden,

 

zoomin als van de woorden in mijn mond.

 

 

 

En toch zal nooit de tijd aan mij voltrekken

 

wat ieder jaar aan elken ooftboom wordt volbracht,

 

zoolang zich niet twee schuwe handen strekken

 

en om mijn schouders liggen, heel den nacht.

 

 

 

JAN VERCAMMEN.