Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 159]

Zie, ik ben ziek...

Zie, ik ben ziek
van duizend vreezen.
Ik vrees den morgen en zijn licht
Ik vrees den nacht
en dit gedicht
uit walg en donkerte gerezen.
Ik heb mijn lot nu duizendvoud
uit duizend' oogen
klaar gelezen:
ik zal vergaan.
Mijn broos en dartel wezen
zal zinken in het niet-bestaan.
Een vrouw zal zuchten
en een man ‘betreuren’
dat ik verdween en niet meer ben
maar in de zomerluchten
zullen bloemen geuren
die ik niet ken.
Zie toch de wonden
in mijn handen.
Zie de kwetsuren
in mijn flank.
en luister toch, ach luister toch,
dit zijn mijn opperste uren
en dit gestamel
is mijn zwanenzang.

MARNIX GIJSEN.