Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 992]

Narkissos

I

En ben ik nog alleen, met u
zoozeer in mijn gedachten,
dat 'k ieder lastige ure nu
een maat weet op mij wachten?

Zoovele jaren gold uw zorg
wie ver en na u stonden,
dat gij wat 't eigen hart verborg
verzuimdet te doorgronden.

Gij leedt hun leed, gij waart hun troost,
voorzienigheid, geweten;
en waar gij steeds hun heil verkoost,
hebt ge eigen heil vergeten.

Het gaf u moed, het maakte u sterk
de steun te zijn, de wachter;
maar waar elk trok het eigen zwerk,
bleeft gij vereenzaamd achter,

verloren in een wereld wijd,
verloren aan uw eigen,
vertwijflend aan uw schamelheid
nog ooit houvast te krijgen.

[p. 993]

 

Maar zie, een dag van wanhoop zwart,

 

- het hart moest u haast breken,

 

aleer gij met uw eigen hart

 

van mensch tot mensch kondt spreken.

 

 

 

Wij hebben nog niet uitgediend,

 

wij hunkren nog van binnen;

 

laat ons vandaag, mijn nieuwe vriend.

 

op nieuwen kerf beginnen.

 

 

 

Er is geen tijd, er is geen duur;

 

wat zou 't verleden binden

 

wie, zij het ook in 't uiterste uur,

 

zichzelve wedervinden?

II

O zorgloosheid van wie alleen
zijn eigen zorg te dragen:
hij leeft over zijn nooddruft heen,
hem voedt het hongerknagen

zoolang een droom zijn daden drijft,
zoolang zijn hart kan vragen,
zoolang een sprankel vuur hem blijft
om 't leven uit te dagen.

Geen lust verzuurt, geen wensch verschaalt
- geen rekenen, geen sparen -,
geen drift waarvoor de zatheid faalt
waarin haar koorts bedaren.

Hij is zijn eigen heer en knecht:
wat is, is goed geboden;
en of hij rust en of hij vecht,
hem zegenen zijn Goden.

[p. 994]

III

Ontroerd door eigen zang,
door eigen net omweven,
gij, worm, eeuwig bang,
eeuwig verliefd op 't leven,

gij spint u om uzelf
en huichelt het verzaken,
opdat, binnen 't gewelf,
ge als vlinder zoudt ontwaken.

KAREL LEROUX.