Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 986]

De groote vrees

O groote Vrees nimmer genoeg te kunnen weten
van wat aan schoons niet meer en nóg verborgen ligt;
het hart te zijn verscheurd, den geest te zijn gespleten
van 't hunkren naar het eeuwig wijkend vergezicht.

O groote Vrees zich nooit genoeg te kunnen meten
met rhythme en rijm, met klank en beeld van het gedicht;
duivel en god zijn en den mensch in zich vergeten,
het brood, de vrouw verzaken om één sprankel licht.

O groote Vrees nooit diep genoeg te kunnen delven,
nooit hoog genoeg te kunnen stijgen naar de zon,
zijn hoofd te pletter vliegen tegen de gewelven,
het ruischen hooren, maar nooit stooten óp de bron.

O groote Vrees nimmer genoeg te kunnen geven,
opdat een glimlach sieren zou dit moeilijk leven.

MARCEL COOLE.