Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 763]

Kwatrijnen

[1]

Zo trouw geen vriendschap, zo geen liefde groot,
of eenzaam lijdt ons hart zijn diepste nood:
sterven moet elk alléen. - En wat is leven,
dan 't daaglijks méer bereid-zijn tot die dood?

[2]

De rijkste vreugden dragen weemoeds kleed.
O wonder, dieper wonder sinds ik 't weet,
sinds twee dode ogen 't ons verhulde onthulden:
wien 't leven lief heeft, zegent het met leed.

[3]

Naar wat gij niet bezit blindlings gewend,
blijft wat ge wel bezit u onbekend.
Zo schat, zo tijd. Voor 't gistren of voor 't morgen
verspilt ge uw enig leven: dit moment.

[p. 764]

[4]

De dingen gaan zoals ze moeten gaan:
geen god zelfs drijft de sterren uit hun baan.
Aanvaard uw vreugd verblijd, uw leed gelaten;
al wat men verder wijsheid noemt, is waan.

[5]

Het grootst geluk ligt in de kleinste dingen:
het gras, de dauw, het licht, de ritselingen
van wind en blad, de glimlach van een vrouw,
en, verre leeuwrik, ùw onzichtbaar zingen.

[6]

In 't staag lawaai der dagen haast verloren,
door ùw genade eens onverdiend verkoren,
o cosmos in mij, cosmos om mij heen,
geef mij de stilten weer, ùw stem te horen!

GARMT STUIVELING.