Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 758]

De idealiste in de cel

Voor Maria.

Zij heeft het moede hart van die versagen,
het branden van haar droom werd veel te plots geblust.
Zij leert het leed van deze lege dagen
in d'onnatuurlijkheid van té volkomen rust.

Zij, die niets weten kon van alle gruweldingen
die buiten menslijk denkvermogen staan.
Zij bleef haar lied van strijd en liefde zingen
terwijl men kindren in de dood deed gaan.

Zij, felle kampster tegen voze zonden
het wijde denken vol begeestering,
zij heeft haar droom onttakeld weergevonden
door hen, met wie zij diepvertrouwend samenging.

Nu staat als aanklacht in de zure uren
het bleke doodshoofd van vermoorde mens
en overal langs de luguubre muren
gedoofde ogen met gebroken lens.

Een mateloze moeheid merkt het oud gezicht
niets lijkt haar nog begeerlijk
tenzij, misschien, het zingen van een schoon gedicht,
zo nutteloos en heerlijk...

EUGENIE BOEYE.