Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 752]

Het eerste van een trilogie der liefde

De drift der jonge toomelooze jaren
als wij gaan beven van een donker vuur
en naar 't geheim van iedre vrouw uitstaren,
is maar 't vervoerd begin van 't avontuur

en van het feest der namelooze nachten
in de toover-taveerne der liefde wild en zoet.
Al wat in ons zoo lang had liggen smachten,
alle de duizend begeerten van ons bloed

springen losbandig open, vlagen jubelingen
roepen verrukt ons mee buiten onszelf
en wij, wij storten uit de smalle kringen
der jeugd, van onder 't donkere gewelf

der eenzaamheid in uitgevierde vluchten
over de wijde vlakten schaetrend los
als heete jagers op den stoet doorluchte
lokkende vliedende nimfen in het bosch,

tillen hen: triomfantlijke trofeeën
op in de zon, vlijen hen uit in 't kruid
overgegeve' als sidderende reeën...
o liefde, liefde, eerst een dronken buit,

[p. 753]

 

een uitgelaten roes van alle zinnen,

 

om dan, van nacht tot nacht meer tot elkaar

 

gekeerd, dichter aaneengestrengeld, binnen

 

te dringen met een wereloos gebaar

 

 

 

van wellust in de dierbaarste geheimen

 

en sidderingen klagend van genot,

 

waarin wij samen bovenaardsch bezwijmen,

 

naamloos vervreemden van ons eigen lot.

 

 

 

En keer op keer zijn kreunend onze monden

 

dieper gespleten van aanbeden pijn,

 

liggen wij zaalger om elkaar gewonden,

 

want liefde rijpt als vruchten en als wijn

 

 

 

langzaam voldragen, langzaam uitgelezen

 

van welbehagen honingzoet gestoofd.

 

In lange streelingen teeder gerezen

 

langs uwe leden en het donzen ooft

 

 

 

van uwe borsten zwieren uit mijn handen,

 

zweven mijn lippen wulpsch en als in droom

 

met kussen en den dronken beet van tanden

 

midden in al de rozen vol aroom

 

 

 

in uwe haren en uw vleesch geloken

 

als midden in een raadsel ondoorgrond,

 

tot eindelijk bedwelmend opgestoken

 

een wind van vuur ons neerstort mond aan mond.

 

 

 

in ééne huivring naar elkaar geheven,

 

wij tweeën één, alleen in ons ravijn,

 

en 'k gansch over u uitvloei, weggegeven

 

in één aanbiddelijk verloren-zijn.

 

 

 

ACHILLES MUSSCHE.