Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 576]

Late lente

De minnaar in mijn bloed is nog niet dood.
Mijn God, ik kan, ik wil nog niet verzaken.
Zoolang een vrouw mij wacht met warmen schoot.
blijft van het leven nog den lof te maken.

O deze late lente, die mij noodt
het feest van bloei nog even mee te maken
voordat de winter met zijn last van lood
de loomheid van mijn lichaam komt volmaken.

Het hart blijft jong, al wordt het hulsel ouder,
waarin de motor huist, die naar de huid
blijft stuwen 't bloed, al zoemt hij minder luid.

Al gaan de jaren wegen op mijn schouder
en takelt 't lichaam af, de lust vlamt rood.
De minnaar in mijn bloed is nog niet dood.

MAURITS DE DONCKER.