Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 574]

Cel

Wie hier zit, heeft met alles afgerekend.
Al wat hij in het leven heeft bemind -
de liefste vrouw, de moeder van zijn kind,
zijn werk en wat het voor hem heeft betekend,

boeken, muziek, al wat van schoonheid sprekend
het hart verheugt, de handdruk van een vriend,
de zee, de zon, de bomen en de wind -
't is al herinnering, lief, maar verblekend.

Het smalle streepje blauw door kleine ruiten
is alles wat hem nog verbindt met buiten.
De cel is klein, wachtkamer van de dood.

Hij kauwt bedachtzaam zijn twee sneden brood,
en dankt God inniger dan ooit tevoren
dat hij ook deze dag weer heeft zien gloren.

YGE FOPPEMA.