Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 266]

Twee elegieën

[1]

Zijn het zijn woorden soms of het geruisch
Der palmen in den tuin?
Gij vreest en houdt de rilde dijen kuisch
Opeengeklemd en schuin.

Maar is er 't aaien niet van zijne handen
En 't lisplen van zijn mond?
Hij spreidt een geur om zich van vreemde landen
Vanuit zijn borst, die bont

En bloedig is van spiezen en van speren...
Hij vecht niet meer, hij bidt
Dat gij hem thans den zachten dood zoudt leeren,
Prinses, in ùw bezit.

Zijn greep wordt vaster om uw weeke lenden
En sneller slaat uw borst...
Gij geeft en bijt en vraagt een onbekende
Hoe gij niet sterven dorst.

[p. 267]

[2]

Hij kwam terug! Van zout en zon doorkorven
En dorstig naar uw mond
Gaf hij niets meer om wat hij had verworven
Als hij u niet meer vond.

En zond twee boden uit om u te melden
Dat hij gekomen was.
Er was niets meer in u, geen pijn, die telde,
Maar ellek leed genas

En elke droefheid en elk bitter klagen
En elke 'erinnering,
Er bleef niets meer van kommervolle dagen
Dan, rond uw oog, een ring...

Hij was bij u. Gij zoudt hem nooit meer derven,
Zijn kus was warrem, warm.
En plotseling: een lach! En gij begont te sterven,
Te sterven in zijn arm.

GERARD VAN ELDEN.