Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 263]

Rondeel

Het najaar vouwt zich als een waaier dicht
onder de violetten avondluchten.
Luister, mijn lief, hoe lucht en water zuchten
rondom de broze hut van dit gedicht.
November schrijft zijn nijd op ons gezicht.
Wij zien, terwijl wij voor het noodweer vluchten:
het najaar vouwt zich als een waaier dicht.

Weer drijft natuur ons naar haar wit gericht -
wij schrompelen tezaam als oude vruchten
en, krakend aan den rand van dit gedicht,
weet ik de onafwendbare geruchten:
het najaar vouwt zich als een waaier dicht.

BERT VOETEN.