Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 59]

Avondgebed

Leven, schoon lief, weerom moeten wij scheiden,
weerom den dood van elken dag ingaan,
geduur'gen dood, dien wij niet kunnen mijden
en eens in d' eeuwgen slaap zal ommeslaan.
Daarom, schoon lief, laat ons nog even staan,
als dubble ranken slingrend om elkaar,
en, mijne handen wandlend door uw haar,
laat al uw heerlijkheden mij bekoren;
vóór ik u zeg, als een scheidend minnaar:
adieu, schoon lief! Weer is een dag verloren.

Adieu, schoon lief! Niets toch is er bestendig;
wij onderbreken dagelijks ons spel.
Al worden wij in 't minnen zeer behendig,
stilte behoeft ons menschelijk gestel
op tijd en stond; Onze aarde draait te snel
dat ons dit wiel bijtijds in slaap niet wieg'
en immer met dit wiegelied belieg'
dat we uit den nacht weer nieuw worden herboren,
als een steeds weer ontpoppende ééndagsvlieg.
Adieu, schoon lief! Weer is een dag verloren.

Want, leven, dat ik elken dag verlies,
om, liefste, 's anderdaags weer te verzamen,
gij leert mij hoe ik best te sterven kies
en hoe voor 't laatst vaarwel mij te bekwamen.

[p. 60]

 

Ik zoek niet meer naar nieuwe liefdenamen;

 

uw schoonste naam is dagelijksche dood;

 

en, zacht mijn hoofd neervleiend in uw schoot,

 

kan ik het best het oude hartzeer smoren,

 

dat in mij knaagt, spijt vreugden fel en groot.

 

Adieu schoon lief; weer is een dag verloren.

 

 

 

Leven, schoon lief, voor ik mij leg ter rust,

 

Laat mij nog eens uw zwellend aadmen hooren

 

en kussen u, zoo 'k immer heb gekust,

 

met zwoelen mond en dieplaaienden lust.

 

Adieu, schoon lief! Weer is een dag verloren.

 

 

 

BERT DECORTE.