Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1 (1946-1947)

Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

(1946-1947)– [tijdschrift] Nieuw Vlaams Tijdschrift– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 51]
De stoicijn spreekt Voor L. Wij zijn geboren op dees lieflijke aarde en zullen van dees wereld henengaan. Dàt weten wij. Duizend geslachten die ons baarden zijn ons, als OEdipus, blind, in 't struweel voorafgegaan. Met vrienden praten wij in nachtelijke uren bij matte lichten en den milden wijn, en jagen geestelijke avonturen na en weten dat wij broze goden maar toch goden zijn. En in de stilte van onze ijle kameren bedenken wij dees aarde
[pagina 52]
en haar duistre kracht, en aan onze slapen voelen wij het hameren van het subtiel, ontbindende, bevrijdende gedacht. Maar in de morgennevels rennen we overmoedig langs witte oevers van een fellen oceaan en zwemmen in zijn schuim en drijven in zijn golven en wachten aarzelend op een zalig ondergaan. Met vrouwen slapen wij en worden wakker haar armen om ons hoofd en haar geslacht, als in een dal vol schaduw ligt een warme akker, waarin ons zaad zinken en groeien zal. Veel witte steden zien wij uit de verte doemen, eilanden lijk schepen rukkend aan hun grond, en leeren de aard met nieuwe namen noemen en kussen gulzig menig nieuwen mond. En om den broode vechten wij en zure zorgen bezwaren de uren
[pagina 53]
van den langen dag, maar in den avond branden huiselijke vuren en ligt de trouwe hond weer waar hij plag. En regelmaat en orde buigt ons neder er is een vrouw, er is een kind dat ons verwacht. Van eind en verre keeren wij steeds weder gehavend, vluchtend naar de haven van den nacht. En als onze taak volbracht is en onze kindren reiken naar jonger licht hun hart, hun wil, gaan onze krachten slinken en vermindren en staan wij, aan het einde van den kringloop stil. Geef ons den moed dan, het antieke zelfbeheerschen dat wij verzadigd van het licht, den geest, de vrouw, den drempel van het onbekende dweerschen mogen zonder één klacht, zonder één vrees en zonder één berouw. MARNIX GIJSEN.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Marnix Gijsen