De Nieuwe Gids. Jaargang 9

[p. 203]

Menschen, door P. Tideman.

O in den loop der jaren dra vergeten leven,
onrustig woelende op uw naalden-bed van zonde,
waarom moest gij, in ijdelheden onbedreven,
't rondborstig lijf aan 't Leven doodelyk verwonden?

- Gij waart zoo'n rijk kind, uit het volk omhooggedreven
ten zon om zijnen naam uw daên verbonden,
onschenbaar zonder schennis aan het volk bedreven,
een gordel om 's volks maagdlyk kind-zijn vastgewonden -

Òmdat gij klein zijt en dit Volk te groot voor ùw
rondborstigheid groeiende, laat geen snoeren toe
voor heur volwassenheid, die daagt maar draalt tot ruw-
-gevoelig woord als 't uwe zich te slapen leit.

Komt rondom dan zijn woorden, voor uw dood hoort toe
uw doodsklok-vers, 't is in zijn ouden trant gezeid.

[p. 204]

 

Met een geluid van Schaduw, die zacht valt

 

wanneer de Zon zich hult in wolkgordijn,

 

zòò val de Dood op uw verdoembaar wezen,

 

 

 

niet om mij-zelf van wien gij dwaaslyk lalt,

 

alsof gìj in mij zaagt, mij niet te lezen',

 

maar om u-zelf, die rustiger festijn

 

 

 

bij dooden dan bij levenden zult vinden.

 

Weet, knaap, daar is een duivel in mij woest

 

en sterker tienmaal dan de laffe Paap

 

 

 

dien gij uw god waant, die heeft lust te winden

 

uw zieltjen om zijn pink, ev' met een slaap-

 

-kindetje-slaap, een draadken om een knoest.

 

 

 

Gij laffer, die roept 't kwade in me òp te leven,

 

zult door dit kwaad vergaan. - Kom, 'k raad u even

 

òp-zij wat vrind. Ach, dat gij kòndet leven!

 

 

 

10 Mei.

[p. 205]

II.

 

Die in een Schijn ziet alle grootheid, maar

 

niet ziet dat al 't U schijnend wezenloos

 

is en als 'n dood-kist op uw levensbaar

 

bonkend kan vallen leev' op levensloos,

 

 

 

open u zelf, kind, zie of nog één aar

 

lief bloed stroomt door het lijf, of, als een roos

 

met tranen op de konen, nog één klaar

 

verdriet uw hart tot stervenshuis verkoos ..

 

 

 

En dàn zie! dat dit niet is en uw zijn

 

een smart voor de echten die gij groot belijdt

 

wild kind-zijn door uw oudren droef beschreid.

 

 

 

Leer dit van mij, dien ge in uw dorre leven

 

ten toren van Gods Gratie stelt, dat krijte'

 

om zwakheid meer is dan 't extatiest beven.

 

 

 

4 Juni.

[p. 206]

III.

 

Verdoemde menschen zijn benauwenis,

 

en spinnen, die uit kleine lijfjes weven

 

den dood om allen, wier verheugenis

 

is vliegend zoeme' in zoetheid zoekend zweven.

 

 

 

Verdoemde menschen zijn hun lijf belijdenden

 

als vlakken weg voor mensch-eer's pratte poten,

 

ai ligge als valkuile' aan oop-oogig strijdenden

 

door duivlen-werk in donkere aard gegoten.

 

 

 

O goeden, die niet vreezend gaat door 't Leven,

 

uzelf niet, menschen niet en niet Gods Naam,

 

spreekt uit en klinkend doet deez' tempel beven

 

van Liefde en Haat in klaar en woestlyk juichen.

 

 

 

Vallen wie woedend zich door 't Leven slaan

 

ter-neer, zij streve' eens op in godd'lyk juichen.

 

 

 

20 Juni.