De Nieuwe Gids. Jaargang 9

[p. 86]

Lied. Door H.J. Boeken.

Den goden dit wèl-klinkend lied. Zij heeten
Mij zingen op de wijze, al-lang geweten,

Maar niet gewaardigd nog om in het licht
Der waereld door de baring van het licht

Te komen. Laat het kijken uit heldre oogen,
Licht in het blauw, mijn lied. De menschen mogen

Het zien wel en wel luistren naar zijn stem,
Het leeft in mij, en dan leef ik in hem.

Ik zing den god van alles, van het licht,
Hij stroomt zijn dage-gaaf in mijn gezicht,

[p. 87]

 

Waarvan de dag leeft, en de donkre nachten

 

Zijn niet hun wanden licht van 't licht, dat wachten

 

 

 

Blijft op hun toor'nen hoog in 't zwart gebouwd,

 

Star-licht, dat staat en vlamt en bloeit, tot flauw 't

 

 

 

Schemerig Ooste' ontsteekt het schimmig wezen

 

Des daags: en onder 't bleek licht opgerezen

 

 

 

Flonkert-òp de aarde: 't groen land, donkre paden

 

Kronklende door de akkren, bloemen als licht-zaden,

 

 

 

In 't riet zwirrender voogten licht gepiep,

 

In blaadren fladdren vooglen met gezwiep

 

 

 

Van takken, en den grooten roep der steden,

 

Ik hoor hem zwoegen òp, nu 't is geleden

 

 

 

De nacht, nu 't staat boven den horizont,

 

Het zonnegoud vuur en den open mond

 

 

 

Des morgens lachen en het licht ontwellen.

 

En goden nu, licht-zonen boden snel en

 

 

 

Licht-spiegelende de' opgang van den dag,

 

En 't gaat nu alles òp - maar ach, ach, ach,

 

 

 

Daar op de wereld zijn zoo duizend zaken,

 

Die in hun arme ellende niet te maken

 

 

[p. 88]

 

Hebben met zangen en met snaren-spel

 

Met oog-geschitter en de klare wel

 

 

 

Der liedren. Ach, maar de oogen schittren wel

 

En wel daar wellen uit de tranen-wel

 

 

 

De biggelende droppen der begeerten,

 

Der onvoldanen en der doffe smarten

 

 

 

In donkre holen, donker niet om 't licht

 

Dat hen onterft van troostend zonn'ge schicht;

 

 

 

Want donker zijn de holen, waar de scholen

 

Der menschen-volken onder 't lucht-ruim dolen,

 

 

 

Want hol wordt 't lucht-blauw, dat hun duister schijnt

 

Als de allerlaatste menschetroost verdwijnt

 

 

 

En 't leven wil maar moet den dood verwachten.

 

Zooals de kudden zijn die in den nacht vernachten

 

 

 

Zij stuwen op, op horden in de steppen,

 

Zij staan aan deuren, op de deurenkleppen

 

 

 

Van de vluchthuiz en met de pooten hamerend,

 

Waar hun dunkt zich het warm geluk opkamerend.

 

 

 

Maar de uchtend komt, op nieuw weer komt het licht

 

OP nieuw weer zijn zij knielend voor 't gedicht

 

 

[p. 89]

 

Dat godheid maakt op al die werke-menschen,

 

Niet op, maar óp maar ìn hen. Want elk van die wenschen -

 

 

 

Slapende komen zij tot nieuwen dag -

 

De wenschen zijn, zooals de zongod zag

 

 

 

Streepende wolken voor zijn groote koming:

 

Zij vluchtigen of stremmen, want betooming

 

 

 

Is van de menschen niet. De Godheid slechts

 

Weet wat der menschen is en wat huns rechts.