De Nieuwe Gids. Jaargang 9

[p. 1]

[De Nieuwe Gids. Jaargang 9. Deel 2]

Inleiding tot de tweede reeks der Nieuwe-Gids-jaargangen

Toen de voormalige redactie van de Nieuwe Gids, de meerderheid harer leden ten minste, het tijdstip gekomen zag dat er ernstiger, en, voor de eer van òns Land, ook hún land, gewichtiger diensten te doen kwamen, dan die zij, sinds zoovele jaren, met de meest mogelijke bedaardheid en takt hadden vervuld, toen zij hadden ingezien dat ons tijdschrift ook door hùn toedoen geworden was, na jarenlange toewijding en ernst en arbeid van hun hand en hun hoofd, geworden was, wat zij eenmaal gezworen hadden in jongere en frisschere hartstochtlijker jaren, elkandren ook, maar vooral zichzelven: het eerste moderne tijdschrift van het land, - de vervulling van een hoop, waar zij zoo dikwijls met elkander over hadden gepraat in nadrukkelijken ernst of luchtige scherts: toen achtte de meerderheid dier redactie, zich-zelve steeds in essentie gelijk blijvend, ook het oogenblik aangekomen om terug te keeren naar hun vroeger bescheidener standpunt, en, dankbaar terugziende op hun in stilte gedane arbeid en, blijde dat zij, zooveel in hun vermogen lag, hadden mogen meewerken tot het in orde brengen van een nationaal monument, wenschten zij wederom te worden wat zij eenmaal waren, wat zij eigenlijk

[p. 2]

altijd voor zich zelf waren gebleven, ondanks al de glorie waar het volk hen mee omgaf, wederom te worden de bescheidene menschen, die, ondanks al hun bescheidenheid, toch iets hadden durven wagen voor den bloei van hun Land. Zij trokken zich met gevoelde terughouding - een deugd, die latere historici hun vriendlijk zullen toekennen - na hunne zoo moeilijke en eervolle, met zooveel succes bekroonde overwinning terug in zich-zelve, wetend dat er niets meer te doen viel voor hun handen, wetend dat het oogwit, waarvoor zij altijd zoo hadden gearbeid, nu eindlijk was bereikt. En met gepaste beweging, met kalm gebaar, gaven zij de geheele zaak, zonder zelfs eenige dankbaarheid te verlangen, terug aan den man, die hen acht jaar geleden om hunne hulp had verzocht, toen hij ganschlijk alleen stond, een hulp, waar hij hem dankbaar voor is en zijn leven lang zal blijven, al staat hij nu ook voortaan niet meer alleen. Ja, dankbaar zal hij hun blijven, want alleen stond hij wèl in het toen nog te ontginnen letterkundige Nederland, toen hij het geluk had de heeren om hun hulp te durven vragen, eene hulp, die zij hem met gestadige toewijding en rustige werk-kracht zooveel gelukkige jaren lang hebben gegund, totdat zij nu eindelijk met groote bescheidenheid meenden, dat het hun plicht was jegens hen zelven en jegens het tijdschrift: zich in hun eigen minder openbare werkkring terug te trekken, en, nu zij gedaan hadden, wat gedaan worden moest, voortaan te doen de arbeid die meer passend was bij hun temperament. De redactie van de Nieuwe Gids ontbond zich vriendschappelijk en liet aan den oprichter en eersten ideeën-aangever, de plaats, die zij wisten dat hem rechtens toekwam: het opperbestuur over den toestand, door hem altijd voorzien en voorzegd, en gedreven met hun lofwaardige hulp en onwaardeerbaren raad.

De Nieuwe Gids is thans, dank zij den bloei der hollandsche letterkunde, wat de stichter zich altijd had durven vóórspiegelen, had gewaagd te voorspellen, en is dat geworden niet door hem-zelf op zichzelven werkende, maar ook door hùnne hulp, en van harte wordt door hem aan

[p. 3]

de nu afgetreden helpers een vriendelijke hand tot afscheid gedrukt en een ik-dank-u gezegd.

Ja, want inderdaad, hun taak is volbracht. Wat in de Literaire Kroniek van Juni voorspeld werd, is thans reeds begonnen werkelijkheid te zijn. De jongere hollandsche generatie komt op den voorgrond, en de stichter, reeds ouderend, schoon, hij gelooft het, nog niet verouderd is zoo blijde op zijn eigene, het publiek bekende en door de jaren misschien niet verminderende manier meê te mogen en te kunnen en te willen aan wat er opkomt aan kracht en talent en grootheid, onder het thans zich voortstuwende jongere geslacht.

Hij wordt ouder, dat is waar, maar hem is gegund te blijven voelen met de jongeren, en hij aanvaardt zijne thans nog ernstigere dan vroeger, verantwoordelijkheid met een onwetend maar kalm gemoed. Hij noodigt de jongeren in Nederland, die iets willen omdat zij iets kunnen, zich gerust bij hem aan te sluiten, om zich gerust bij zijn tijdschrift aan te melden.

Samen met hem zullen twee jongere krachten de redactie vormen, die doen zullen wat hunne hoofden en handen vinden om te doen.

Willem Kloos.

Amsterdam, April 1894.