De Nieuwe Gids. Jaargang 9

[p. 338]

Kinder-verhaal, door P. Tideman.

Met grauw en uitgestreken tronie,

aak'lig in 't lieflyk morgendal,

stapt aan uit Bussumsche staldeuren

heer Ezel, 'n blauwe pantalonie

versiert zijn beenderstel, drie scheuren

laten staart en hoeven

wonderwel

voor 't mensche-oog proeven.

Zijn oogen kijken in hun groeve', als uitgekeken

zoo flauw, 't haar hangt er voor benauwend

als bij een poffer-kraam. - Hoor nu!··auwend

met luide in twee gehakten schal

staat plotsling grauwaert stil, want komt van ver

zich haast ver-

galoppeerende met pracht'ge sprongen
WelEdelblank Kalf aan met poot-gedraai en wrongen,

steekt 't horenloos doosvormig snuit

nat-snuivend in de lucht vooruit. -

[p. 339]

 

't Was aan de grens mijn beste vent

 

van 't land om Bussum en om Gent. -

 

Heer Ezel denkt: dit gaat mij aan,

 

en hij op de achter-beenen staan,

 

de pantalon doet hem nu goed

 

en wat na heel veel buigen doet

 

dit paar, daar vang ik nu mee aan.

 

 

 

‘Heer Kalf! waar draaft gij statig heen?’

 

‘Heer Ezel!, o 's lands mystiek fenomeen!’

 

‘Zeer goed, heer Kalf, maar 'k vraag, waarheen?’

 

‘Naar Bussum filozoof der dieren,

 

en 'k wist me zelf niet aêrs te cieren,

 

dan met dit lijvig perkament.’

 

Met geeft de eene aan den and'ren vent,

 

dat perkament.

 

‘I··au, mijn hart, dat is patent,

 

'k werd vroeger meestal meer voor half-

 

slag aangezien, gìj ziet goed Kalf!

 

Draaf nu maar staêg dees grenspaal om,

 

dan kom ik na een week weerom,

 

en breng u mee wat uit mijn brein

 

voor vriendlyke gedachten-wijn,

 

kandeel of bessen-sap ontspringen mag.

 

Gij die de moeder-borst moet missen

 

kunt u daaraan dan vrijelyk besissen,

 

goêdag!’

 

Hoe onze Ezel, ziet ge op dees prent

 

zoo minzaam statig henenrent,

 

weemoedig bloost op zijn manier,

 

dat 't Kalf, 't gezicht is singulier

[p. 340]

 

met bleek vooruitgeschoven kop,

 

all' haren klimmen in hun top,

 

week-kakig snottrend fniest en staat

 

op apegapen.

 

Is hier

 

geen dokter in de drokte

 

om 't op te

 

rapen?

 

De Ezel zit al met zijn muggen-zift

 

en stalen splinter-kijker

 

het perkament van 't snikkend Kalf

 

achter zijn staldeur te bekijken.......

 

‘Welaan!’ Zoo roept hij dra zijn vrouw,

 

‘breng mijn twee kind'ren hier,

 

ik offer ze als deed Abraham

 

met één, deez beiden in mijn keuken-vier

 

aan 't Kalf van Amsterdam.’

 

De vrouw die weet van toeten nochte blazen

 

Komt nochthans haastelyk met pan, vuur, kachel aangerend,

 

de ketel laat ze daadlyk razen

 

en zet de kindren overend.

 

De één was Jaloezie, en de andre IJdelheid.

 

Toen nam, o mensch schei uit, de'n Ezel

 

heel vinnig kijkend langs een blauwe bril,

 

zijn kindre' en plukte ze 'n aan stukke en niet één vezel

 

bleef van den één aan de anderen, dat gaf gegil

 

verschrikkelyk.

 

De Buurt kwam in een cache-nez voorbij;

 

en stootte elkander in de zij en zei:

 

‘'t Is onverkwikkelyk.’

[p. 341]

 

De Ezel bleef de kind'ren sollen

 

tot hij ze had aan olie-bollen,

 

toen stak hij wederzijds een in zijn zak

 

en ging ten Kalf op zijn gemak.

 

Die zat reeds op zijn trommelvel

 

te spreken tot een lelibel

 

met Spaansche kastagnetten

 

over Zola, Van Eeden, kurk, flanel

 

en rookte Vlaamsche cigaretten.

 

En waar nu weer 't gesprek begint,

 

zet daar uw oortjes open, kind!

 

 

 

(Wordt vervolgd.)