De Nieuwe Gids. Jaargang 8

[p. 294]

Een Bladzijdje. Door J.C.M.

Rachilde, Théâtre.^*)

Het Leven; den sterke werpt het weg, den zwakke werpt het weg; het werpt allen weg,

U, mij; ù-en-mij.

De alleenspraken van onzen ondergang zijn Zijne beeltenissen,

Beeltenissen van elke gelijkenis, zoovele als wij zijn,

Reflekties.

Als de bloemen, schoon, zijn de geslagene menschen -

Het Leven is god: sterk-machtig.

In de Vendeur-de-Soleil is dat zoo mooi. Alle menschen gaan op een brug; ze moeten er wel zijn; zeker moeten ze er zijn. Maar ze zijn als de menschen op straat; we weten niet wie het zijn.

In Madame-la-Mort is dit minder. We wilden minder het bewegen der menschen. Wat doet dat er toe, relatief. Wat doet het eindige der banaliteit er toe. De vriend, de maitres, de dokter, de knecht. Er moest niets zijn dan de cerebrale reflektie van het Eene.

In la-Voix-du-Sang is dit weer zuiverder. Die twee bourgeois, dat is te samen één reflektie. Ze hebben er niets van begrepen, van het Leven; het is heelemaal over hen heen-

*) Parijs, Savine.

[p. 295]

gegaan; ze zijn beiden hun lichamen gebleven .... plotseling, daar was het.

Le-Vendeur is precies het omgekeerde van la-Voix; in het eerste bloeit het Leven uit, in het tweede slaat het in.

En in Madame-la-Mort zijn mooie dingen, in dis-harmonie met elkaar, de geest-van-het-moderne gehinderd door de lichamen.

Het moderne is de reflektie van het niet-te-zeggen almachtig Leven, zooals het mystieke de te-beelden gevoels-reflektie is van het goddelijke Lijden en het klassieke de reflektie van den goddelijken Wil.

Het moderne beweegt niet meer; er is geen daad meer te mengen in de dingen. Als twee modern-gevoeligen bijeen-raken, ondergaan beiden het Leven, aanbiddelijk.

Het moderne is als het uitbloeien-zich uit de velden; kleine menschen allen, grooten en kleinen.

Nov. '92.