De Nieuwe Gids. Jaargang 7

[p. 234]

Gedichten in proza, door Frans Erens.

Het idiootje.

‘Kom, Berbke, zing nog eens iets’, zeggen de meidenen knechten, die rond om staan in de keuken van de boeren-hofstede in het zachte licht, in het donker licht van de oude olielamp, die straalt van boven met streelend licht, fluweelig en zwak in het zwart gehoek.

Zij kijkt bedremmeld naar beneden, het kleine idiootje en naar boven kijkt ze strak en schuins; en op eens over hare wangen glanst het en hare oogen draaien en tintelen.

‘Ja ik weet nog iets moois.’

Bedremmeld kijkt ze weer naar beneden naar hare voddige rokken, en naar hare voeten, gevat in groote klompen.

Stil gaat in de keuken in den halfdonkeren hoek de tiktak der klok.

De knechten en meiden staan rondom in zwijgend medelijden.

Op eens neuriet ze zacht een lied dat ze op Kerstnacht in de kerk heeft gehoord, zacht, weemoedig zacht in fijn gesleep zingt ze het eentonig lied, terwijl ze wiegelt het kleine hoofdje, waarop de blonde haren glansen, de oogen naar beneden op de modderige klompen.

Geheimzinnig week en uit de verte aangesleept gaan de

[p. 235]

zachte geluiden, bijna onhoorbaar zacht uit haar mondje klein, zij schuiven stil als een fijne beek die helder vliedt langzaam en stil met week gesleep.

Zij wiegelt het hoofdje en beweegt slechts even het mondje klein,

dan bukt ze het hoofdje, het arme kind, en kijkt op den grond, schuddend langzaam het hoofdje klein.

‘Mooi, Berbke, mooi zoo’, zij kijkt naar boven in oneindig wee met vaststaand oog, groot en wee het arme kleine voddige kind.

Goudzang.

Goudgespreid ligt de heide wijd.

De beek graaft door den zandigen grond: zij loopt in gekrul en gekronkel.

Naar boven in het licht der avondzon stijgen de scharluten één voor één. Zij hangen hoog in blauwe lucht. Zij roepen elkander met gouden weêgeklaag.

Op de breede vleugels hangen ze in de bleekblauwe tintel, lucht en op de oevers der beek laten ze rollen hun goudgemurmel in lange reeksen van vollen teêren klank.

Als de gulden muziek der gouden hei in hittegebeef valt neer van boven uit het rein kristal der hooge lucht het sleepende goudgetril der drijvende scharluten en van den grond naar boven, in richting ver-horizontaal drijft de goud-orgelende roepzang in de stilte door. Dan is 't weer stil en weer vangt aan het goudgetril, eentonig door.

Dan zweeft effen vlak de klank, doorzichtig rein in de ijle lucht. Dan rimpelend rolt het roepgezang eentonig steeds met vallend zacht finaal geween.

Zij roepen uit het aarde-weê; den weêdom luid met gorgelend goudgeluid; den zieleval der eenzaamheid en het blije weê-weenend gelukgejuich, den treurzang van 't verlaten zijn, der ijdelheden ijdelheid.