De Nieuwe Gids. Jaargang 7

[p. 244]

Gedichten in proza. Door Frans Erens.

Intocht.

De Keizer komt binnen in de groote stad,
in den boog der stad met de boogige grachten,
tusschen het zwarte gestreep der spichtige masten, tusschen het bosschend gespicht der woudende masten verschijnt hoog in de verte in langzame nadering de keizerlijke vlag, de zwart-vladderende arend op het geele doek, vladderend in de grijzende wasige zoelte, waar de vlaggen, de roodwit-blauwe vlaggen vladderen en wenken in de nevelige lucht, wenkend van verre, van nabij uit de hoogte der masten, uit de hoogte van huizen, uit de hoogte der torens.

De geele vlag nadert, nadert, hoog boven het water; de Keizer komt aan.

Zwaar ploffend, de kanonschallen ploffend, zich spreidend over het dansende water en golvend op de golven en dreunend en beukend de boogige stad.

De Keizer komt binnen: de groote Monarch van het groote land, de éénige man, de glansmensch die aandrijft op het stuwende plechtige schip.

Daar is hij.

En legerend langs de lengende oevers in murmelende massa's, de scharen der menschen bij duizenden, duizenden

[p. 245]

op schepen, op botters die schommelen; op waterdansende bootjes; op daken verkleinend als poppetjes klein, op masten en ra's als poppetjes klein. Op de oevers zich dringend, de duizenden, duizenden armen heffend, de hoeden omhoog met geschreeuw en hoerah!

En dansend het water, zilvertoppend in blijdschap, schommelend de botters, de schepen, de bootjes.

De Keizer komt aan;
witplekkend in de verte, de hooge man op het plechtige schip.

De beheerscher der aarde in de boogige stad.

Vurend en wolkend en schallend de geweldige kanonnen; de kruitdamp wolkend, ijlend verdwijnend. De schal dreunend zich spreidend en hortend en echoend in de verte verdwijnend.

De Keizer is binnen.

En dansende goltjes, rijzend, zich effenend, zilvertoppend en schommelend, springend - zich verdringend.

Warmoesstraat.

De draaiorgel speelt in wentelend geklaag. Uit de koperen buizen in het lamlendig gedraai, stijgen de schallende tonen langs de gevels der huizen,
der oude, ivoorgestreepte huizen.

De regen valt neer in zachten drup.

Het asphalt glimt in den stervenden dag.

Boven het blinkend geharrewar der oude, gebeeldhouwde gevels, in een grijzen strook staat de dag, de stervende dag in de lucht.

De draaiorgel bruischt in slingerend geklaag door de ruimte der straat en plettert de muren, in golvend gepletter, langs steenen en vensters kletterend, in hagelend gespartel van heldere zangen, in weenenden gang.

[p. 246]

In het luidende roepen van vensters met karren valt de motregen neêr, op de kleppen der petten der vensters, in het voetengeklets der rennende menschen.

Vaal glimmen de glazen in den grijzenden dag, die wegsmelt naar boven in de bleekende lucht.

In vollen draf de broodkar rijdt, hoog op zit de knecht die laat draven de hit.

In langzamen draf, met regelmatig geklets, de hoefslag van 't paard voor 't rijtuig dat rolt.

In ruisschende zij, met breedschonkig gedribbel, gaan de hoeren voorbij, wandelend voorzichtig onder de schermen, die druipen, rouwzilver in den stervenden dag.

Dienstmeid.

Met de dikke bloote armen en de dikke roode handen dweilt de stoep de dikke, blanke meid.

Op haar hoofd, boven de volglimmende haren, boven de goudglansende haren de witte kroon der tulle muts, de witte kroon der fatsoenlijkheid.

De wit-blank-vleezige arm langs de grijze stoepsteenen gaat, donkerend het grijs met het spattende water.

Met den dweil wrijft ze, wrijft ze. Het water loopt af van trap tot trap in druip-afvloeiing, van de steenen, van de nat-donkerende steenen.

De beenen uit elkander en de rokken getild, bukt ze boenend, boenend, haar bovenlijf en laat zien de stevige kuiten omspannen met de wit heldere kousen, in de donkere rokkengrot, haar witte boezelaar waaiend in de wind.

Ze bukt zich en poetst en poetst, de blanke meid.

Dan rust ze en kijkt over de gracht naar de menschen, die komen en gaan. Zij rust, de armen geplant in de zware dijen als oorvatsels op een zware kruik.

[p. 247]

Dan wringt ze de dweil en neemt af de groene deur, die zwart-groen glimt onder het nattende water.

Twee jongens gaan voorbij, een geeft haar een klap op den vetten rug; zij draait om haar hoofd in een helderenden wangen-lach.

De jongens gaan door, ‘zij wil wel,’ zeggen ze, ‘die dikkert.’