De Nieuwe Gids. Jaargang 7

[p. 242]

Eene bloem, door Delang.

Victoria regia.

In de nacht-stilte, in het nachte-donker een glazen huis - een glazen licht-huis. Buiten, de regen.

Gezet in nacht-stilte en het nachte-donker, een glazen in-sluiting van licht, en warmte die verdrietig maakt - binnen-volte van nat-week groen, in den hooge als hooge waaier-vorm die stil was en ruischte niet. Klein, scharlaken bloemen in afgedwaald lichten.

Buiten, suizend de regen.

En in het groote midden, waarover het gaslicht wit en als met hevige hitte, het wijde bekken-van-water en groote tafel-bladen groen-groen tegen het vleesch-roode opstaan hunner zijden; lomp, wezenloos en zielloos, zooals ze altijd geweest waren in hun vreemde natuur; groote dingen-vangroei, die niet wisten waarom ze waren en hun leven dreven op het trillende donkere nat. Ze hadden zwaarte, ze hadden moeheid; uit de klei, waaruit ze waren gekropen, toonden ze hun rondheid en de stijfheid van hun kragen, omdat ze het moesten doen, omdat ze er-toe gedoemd waren. Ze waren als beesten onder handen van die hun gevaarten

[p. 243]

keerden om den bouw van hun ondervlak te laten zien, hun zwaren door-vlochten onderbouw, en ze smakten dan neer in het lauwe zwart-water, toonend hun zwaren stengel, bleek opkomend uit de mysterie-diepten waar ze gestoofd werden, geboren. Ze werden, de bladen, geslagen - zóó hecht; ze waren - zoo weinigen, zoo vullend tegen het fijne, het vele groen eener waterlelie - als hadden ze namen.

Maar midden-in onder het hevigste lichten der gasvlammen, midden-in opgeschoten uit het zwarte water de witte Bloem, de witte bloemknop, de schitterend-witte, waaròm snelle vischjes gingen van donker goud. Ze had zich even verheven boven het water, ze had zich verheven als een openbaring van wit, ze had zich verheven als al de reinheid die is in veel onwetendheid, ze was als al de onbewuste blijheid van de krachtdadig-werkende Natuur. De knop had één blad ontvouwd; de knop had twee, had drie bladen ontvouwd, die stil waren over het vele water, die niet wisten van den witten knop-knoedel, waaròm ze gevlijd hadden gelegen. En het was nu of ze zich openen zou, de Bloem; of ze zich openen zou als wit-schitterend-open, en goud-water neersijpelen zou in het in-eens lichtende nat, en alles wat groen was in al het gegroeide, en groen zoo blij zoo fijn en zoo teeder, vervallen zou - nu.

Alleen-nog groenden innig de tafel-bladen als bladen-vantrouw, als wijd zich uit-spreidend, verwijdend snel de zwartene leegte, waarbinnen, schitterend-wit als de Lichaam-gewordene-Verwachting, de Bloeme - en zij de stil-drijvend-gedoemden.

In de nacht-stilte, uit het nachte-donker, suizend de regen over het glazene dak.

Nov. '91.