De Nieuwe Gids. Jaargang 5

[p. 389]

Gedichten, door * * *

De boomen waren stil,

de lucht was grijs,

de heuvelen zonder wil

lagen op vreemde wijs.

De mannen werkten wat

rondom in de aard,

als groeven ze een schat,

maar kalm en bedaard.

Over de aarde was

waarschijnlijk alles zoo,

de wereld en 't menschgewas

ze leven nauw.

Ik liep het aan te zien

bang en tevreden,

mijn voeten als goede liên

liepen beneden.

[p. 390]

II.

 

De heide is maar stil,

 

het overal vol licht,

 

en als een zilverspil

 

het ronde zonnelicht;

 

 

 

de wolken varen weg

 

over het vage blauwgrijze,

 

heel ver liggen witte weg

 

op zilvere wijze.

 

 

 

Ik voel den wind vergaan

 

om mijne ooren,

 

ik wilde wel vergaan

 

in 't licht te loore.

[p. 391]

III.

 

Het is weebleekerig grijs

 

het regent wat,

 

de wind zingt een arme wijs,

 

de daken zijn nat.

 

 

 

Menschen gaan langzaam aan,

 

noemen het werken,

 

ernstig dagelijks gaan

 

zonder te merken.

 

 

 

O, om een lichte bleeke meid

 

die nu opbloeie,

 

wat weïege lelieheid,

 

mij warme, moeie.

[p. 392]

Een Koning.

 

Ik liep 's avonds door mijne stad,

 

het water zwartvloerig, elk huis had

 

zich van boven tot onder met rouw behangen,

 

dat was zoo mijn verlangen.

 

 

 

En voor alle ramen zaten

 

mijn onderdanen naar me te zien,

 

ze hadden het donker gelaten

 

om me te beter te kunnen zien.

 

 

 

En midden op een plein

 

wou ik alleen zijn,

 

ik heb mijn herauten verzonden

 

naar alle ronde.

 

 

 

Den roode hoorde ik zingen

 

veraf en met zijn zwingen

 

karmijnrood kleppren hard,

 

het roode was nu zwart.

 

 

 

En er sloeg een zwarte brand uit

 

ver-af, de vlam stak zijn hand uit,

 

daar was een vrouwegeschreeuw,

 

woorden als vonken sneeuw.

[p. 393]

 

Ik zat eenzaam te kijken

 

uit het donker naar het prijken

 

der vlam, en het deed me zeer,

 

langzaam kwam 't donker weer.

 

 

 

En waar de geele was gegaan,

 

verscheen hij hoog als de geele maan,

 

de huizen en al de daken

 

zwart bij het geel afstaken.

 

 

 

De huizen kregen een valschen schijn

 

van schoonheid of ze van ebbenhout zijn

 

met lijsten vlammend van goud,

 

ivoren balken geel en oud.

 

 

 

En vrouwen kwamen uitsteken

 

het hoofd uit ramen, ze keken

 

en spraken wat woordjes fijn

 

en valsch zooals munten zijn.

 

 

 

En mannen kwamen met koppen

 

vooruit uit de stedesloppen,

 

het roode dikke werd geel,

 

zeien woorden zwart en veel.

 

 

 

Ik zat heel stil en recht,

 

mijn onderdanen zijn slecht,

 

dacht ik, ik ben alleen -

 

ik voelde me trotsch en tevreên.