De Nieuwe Gids. Jaargang 2

[p. 329]

Een Nacht. Door Arij Prins.

Hij werd als met een schok wakker.

Gestamp van paardenhoeven, nijdig zweepgeklap, rollen van rijtuigen en een door alles heendringend schel gefluit deden hem dadelijk begrijpen, dat er in het Hôtel, tegenover zijn kamer, weder een partij was.

Ernst verwenschte de rijke lui, die hem door hunne feesten in den slaap stoorden, draaide zich om, sloot de oogen en lag eenigen tijd onbewegelijk.

Een kerkklok sloeg twee uur. - ‘Het is nog niet zoo laat, en als ik mij rustig houd, zal ik wel gauw inslapen,’ dacht Ernst.

Maar tegen zijn wil kwamen hem verschillende zaken voor den geest. Hij dacht aan brieven, die hij nog moest beantwoorden, aan een vervelend bezoek, dat hij eerstdaags zou afleggen, rekende uit, dat hij deze maand bepaald niet met zijn geld zou uitkomen, en rakelde nog meer dergelijke onaangename onderwerpen op. Een oogenblik meende hij echter, dat hij op het punt was in te sluimeren, want zijne gedachten verwarden zich, doch het bewustzijn dat dit gebeurde hield den slaap tegen.

Zijn linkerarm, waarop hij lag, begon hem pijn te doen,

[p. 330]

en Ernst kreeg het zoo warm, dat hij een der dekens van het bed wierp.

De kerkklok sloeg drie uur, en er kwam nog maar geen einde aan het geraas, waarvan door de nachtelijke stilte niets voor hem verloren ging. Het eene rijtuig was nauwelijks weggereden of een ander kwam voor, en ofschoon Ernst de dekens over zijn hoofd trok, het hielp niets - hij hoorde alles zoo duidelijk, alsof zijn bed op straat stond.

Vooral het ongeduldig trappelen der paarden klonk hem bijzonder onaangenaam in de ooren, en maakte hem zenuwachtig. Het was alsof hij de hoeven op zijn borst voelde nederkomen. Zijn hart begon snel, onrustig te kloppen, en het koude zweet brak hem over het gansche lichaam uit.

Eindelijk kon hij niet langer in bed blijven. Hij stak licht aan en liep blootsvoets de kamer op en neêr. Het vroor sterk en huiverend van de koude ging Ernst voor het raam staan, en gluurde door een plekje, dat hij met zijn hand had ontdooid.

Zoover zijn blik reikte, zag hij als twee rijen glinsterende oogen de lantaarns op het glanzende zwart der rijtuigen uitkomen.

Voor de deur van het hôtel in het schelle blauwgele licht der gasvlammen, die voortdurend schenen uit te waaien, wachtten eenige heeren met vaalbleeke gezichten en van onder hunne donkere jassen sprong het doodsche wit van kraag en overhemd te voorschijn.

Ernst begreep, dat het vooreerst nog niet rustig zou wezen, en vol wanhoop dacht hij aan de ellende van den volgenden dag, als hij dood moede, met een leeg hoofd, en zware ledematen, lange, lange uren zou moeten doorworstelen, waarin de geringste geestelijke arbeid hem nog te veel zou zijn.

En om ten minste nog wat te slapen, nam hij een doosje broomkali van zijn toilettafel, loste een weinig in een glas water op en dronk dit uit.

Daarop ging hij naar bed en tuurde peinzend in het flauwe vlammetje der kaars, dat zachtjes heen en weder veerde en de schaduwen verplaatste.

[p. 331]

Het geheimzinnig nachtelijk suizen, dat gelijkt op hetgeen men in een zeeschelp hoort, vulde zijne ooren, en het vage bewustzijn, dat het buiten stiller werd, was zijn laatste gewaarwording van de werkelijkheid.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

En hij was bij een groote stad en liep over een veld, schaarsch bedekt met een geel, ziekelijk gras, dat opschoot tusschen lagen sintels en kalk. Een saplooze boom zonder blaâren kromde zich over een afgebrokkelde schutting. Uit een stilstaand water, gedeeltelijk gedempt met vuilnis, steeg een modderlucht op. Een magere, witte geit trok aan een touw en zocht zijn voedsel tusschen scherven, verroest ijzerwerk en puin, en in de verte vóór de stad, die in een warmen, blauwen nevel was gehuld, stonden hooge fabrieks-schoorsteenen, waaruit onafgebroken zwarte rookwolken traag omhoog spiraalden.

Ernst wist, dat Elberfeld voor hem lag, en dat hij noodzakelijk een fabriekant, die daar woonde, over een abuis in een order moest spreken. In plaats van witte knoopen met één rooden rand had hij dito met twee randen geleverd, en dat kon duizenden kosten!

Eensklaps verdween de stad, het veld, en hij wandelde met een meisje, dat hem uit een vroegeren droom bekend voorkwam. Door de uitgerekte oogen met groote blauwe pupil, de zuivere boogvormige wenkbrauwen, de vaste roomachtige kleur van het peervormige gelaat, de stijve lange vingers; door het zware hoekig afhangende kleed, goudgeel als oude Marcobrunner, waarop met donker groene zijde takken, klaverbladen, sterren en halve manen waren gestikt geleek zij tegelijk op de koningin uit een Engelsch whistspel en op portretten van de primitieven.

Zij liepen zij aan zij, en een zacht onbeschrijfelijk geluk, zooals men in de werkelijkheid nooit heeft, een geluk dat uit het hart en niet uit de hersens voortkwam, doortrilde hem.

Een bergachtig landschap bedekt met zigzagwegen, getrokken over een bruinzwarten bodem, puntige boomen vol witte

[p. 332]

bloesems, en gekartelde torens, die op steile blauwe rotsen waren gebouwd, strekte zich voor hen uit.

Bonte vogels wiegelden boven hunne hoofden, te midden van groote gele vruchten, op de takken, en beroerden met hunne schitterende lange staarten hare schouders; zwanen, zijdeachtig wit dreven in ringgolfjes op het water, dat donkerder dan een zomersche hemel was, en onder hunne voeten kraakten fijngevormde, teergetinte schelpen.

Doch eensklaps verdween zij - alles kwam in beweging, vormen vloeiden in een, kleuren verbleekten, als onder water gezien, draaiende sepiavlekken ontstonden, werden al grooter en donkerder, bedekten alles - en een duisternis zoo ontzettend, dat ze niets nachtelijks had, omgaf hem.

Hij werd bang en koud, want een ijzige wind gaf hem de gewaarwording, dat hij een oneindige, niet te meten, doode ruimte voor zich had.

Maar een koude, blauwbleeke lichtstraal schoot door het ongeziene en hij zag aan zijne voeten twee mummies liggen, van een Inka en zijne vrouw.

De zoon der zon, om wiens schouders nog een bloedroode vedermantel hing, maar half verteerd door den regen, gescheurd door den wind en uitgevreten door insecten, had geen menschelijken vorm meer. Het was een vierkante massa, zonder hoofd, bijeengehouden door een grauwen zak.

De vrouw was veel afzichtelijker en deed hem van afgrijzen achteruittreden.

Zij lag languit op den rug met opgetrokken knieën, en om de beenderen, op enkele pláatsen ontbloot en met een harde zandkorst bedekt, hing de huid gebruind als oud ivoor.

De handen en voeten, krampachtig ineengekrompen, hadden den vorm van klauwen en het hoofdhaar, zwart als ebbenhout, zat nog bij plakken langs de slapen en hing over de leege borsten.

Het hoofd was afgrijselijker dan een doodskop, want de oogkassen waren niet ledig, en onder een vlies schemerde het blauw der appels, waardoor het scheen, alsof zij zag met den benevelden droevig starren blik van een blinde.

[p. 333]

Een vreemdgevormde schaduw die over de mummie gleed, deed hem omhoogzien en Ernst bemerkte een roofvogel, grooter dan een condor en afschuwelijker als het monster door Holberg beschreven, die pijlsnel omlaag schoot.

Ernst begreep dadelijk, dat het beest de doode oogen wilde uitpikken en vol woede zocht hij naar een wapen, om het gedrocht te verjagen, maar een doordringende kreet deed hem uit den droom opschrikken.

Hij zag verward in de ochtendschemering rond, en hoorde het klagend gefluit van een stoomboot op de rivier.